Sevgili Annem
Madem bırakıp gidecektin, madem öksüz ve yetim kalacaktım, ne diye doğurdun beni?
Niye attın beni bu cehennemin içine? Madem hiç gülmeyecektim, ya da yarım kalacaktı mutluluklarım
madem acılarım sevinçlerimi bastıracaktı, ne diye beni bu dünyaya attın?
Ne diye yalnız bıraktın?
Ne diye beni karanlığa mahkûm ettin? Niye kısa sürüyor mutluluklarım? Niye hep hüsranla bitiyor elimi dokunduğum her şey? Madem sevmeyi de öğretemedin, madem gülmeyi de öğretemedin neden henüz çok küçükken elveda dedin?
Bilmeliydin, yapayalnız kan ağlayacağımı bilmeliydin, bilmeliydin, sevgisiz yaşanmayacağını bilmeliydin, bilmeliydin, dünyanın acımasız olduğunu bilmeliydin. Ben senden böyle bir şey istemedim ki? Ben sana beni hayata bırak ve git demdim ki…
Mutlu musun şimdi gittiğin yerde? Küçük bebeğin büyüdü ve mutlu mu oldu sanıyorsun?
Gül dikenler içinde kaldı haberin var mı? Sadece kanadığımı görüyorum artık, hiç acı hissetmiyorum biliyor musun? Alıştım artık kan revan içinde kalsam da alıştım, hiç acımıyor yüreğim, kayadan da sağlamım artık.
Bu sabah çıkardım kalbimi sıktım avuçlarımda, sonra neşterle parçaladım tüm gücümle
hiçbir şey hissetmedim taşlaşmış artık çok da sert, hiç kırılmıyor da, ezmek de işe yaramıyor artık.
Baktım onsuz da yaşanıyor atıverdim gitti çöpe…
Hayat 0 ben ise 1, yeniyorum onu anne ! Ölüm bile vız geliyor artık, dayanıyorum bak artık
Direniyorum yaşama, 2. golü de ben atacağım yine filelere.
Hayat 0 ben 2 olacağım, bu kalp ölmez artık. Son zafer de benim olacak, yeneceğim hayatı
hem de tek yumrukta sereceğim yere…
Hayat 0 ben ise 3 olacağım ona da az kaldı, hemen not almalıyım bunları “edebiyat defteri”ne
olur da bu canın yolu düşmezse bir daha buralara, bilsin ki dostlar can yenilmiş hayata…
Gömün gülü “edebiyat defteri”ne, Şairler yanık şiirler okusun. Nesirciler de gülün öyküsünü yazsın, bir rüzgârdı işte alıp savurdu, Akdeniz’in dalgalı sularına diyin, ama sakın yenildim sanmayın.
Hâlâ hayat 0 ben ise 3, ne zaman ki bu nefs bir gün tükenir. İşte o zaman hayat galip demektir Gördün mü anne her yerim kan revan içinde, ama hiç acımıyor artık, direniyorum acılara. Kayadan daha sağlam bir evlat bıraktın…
Mutlu ol sen yattığın yerde, Geçer bu da geçer elbet..
Hayat 0 ben ise 4…
Edebiyat Defteri’nin tüm sakinleri..!
Siz kaçsınız?
Hayat 0 ben ise 5