Efendim hani derler ya kelimeler bile kifayetsiz öyle bir zaman diliminin içinde belli belirsiz şöyle karbeyazı tenli kömür karası gözlü biriydim o anlar içinde kurulan hayaller içinde.Hani istemezdim sade hayal olayım isterdimki süzüleyim güneş ışıgında zaptedeyim mutlulugumu fani bedenimin etsel sınırları içine!Neme lazım beyzadem öyle camurlar sürülmüski melek bedenimizin ruhani sırlarına sizde bunu affedemememişsiniz ve bir kalemde silivermişsiniz solunuzdan eksik edemediginiz varlıgımı.Sorardım ‘ben hangi melektim’ bilmem derdiniz,Sorardım ‘ben hangi ucubeydim’ haşa derdiniz.Bilemezdim Neydim Ne Değildim.Ah Beyzadem şuan öyle bir yerdeyimki kadınlar daldan dala konar olmuş kabız oglaklar gibi,erkekler bilmez olmus sadakati sevgiyi.Beyzadem ben şeytan değilim;değilimki buna nasıl karar kıldım işte bu kadınları erkekleri bildimki.Ah beyzadem sürgünüm ya su 4 duvarın arasına aglamıyorum,sızlamıyorum.Ziyadesiyle yorgundumya sizden mütevellit dinlendim yenilendim,kendimi bildim.İlim kendini bilmektir demiş ya Emre’miz.İşte Öyleymiş Ya Hangi Kimya kanunu söylermiş,hangi fizik yasası belirlermiş şu halimi.Ah Beyzadem herşey geçecek birgün sizide sizden gelenide unutup silecegim ya ; tek sulaim şudur nezaman bitecek bu düş kırıklıkgı.Hayalbozan kuşumu kim besliyor vefa ile?