YORGUNDUM
Yorgundum. Yıların omzuma yüklediği ağır sorumluluk muydu omzumun çökmesine sebep olan sırtımın altında. Yoksa hastalıklı bir duyguyla yaşama sarılmam mı? Kendimi bırakmamam mıydı, etrafımdaki zombilerle beraber insan etine saldırmamam mıydı beni toplumdan dışlayan? Beni ben yapan neydi, iki yüzlü olmam mı? Yoksa hayatın inadına bir çentik daha atmam mı kara tahtaya her geçen günün ardından? BU zayıflığımın sebebi değil midir hayatın çektirdikleri, onunla olan savaşım. onunla olan aşkım, yastık kavgalarım. gözyaşlarımı biriktirdiğim mumdan kadeh neden eridi ki? gözyaşlarımın çok sıcak olmasından mı? yoksa mumun bu ağır sorumluluğu kaldıramamasından mı? yorgundum, çünkü gururum kırılmıştı, incinmiştim. hasta gibi seviyordum onu. Ne yalan söyleyeyim hala seviyorum, ileri derecede bir şizofrenin 5 yaşındaki bir çocuğa sıkıca sarılıp bir daha bırakmayacağım derken onu öldürmesinden, sonra onun için döktüğü gözyaşlarından daha fazla. Yorgundum, gözyaşlarım kurudu artık. kara tahta çiziklerle doldu, benim için bir kaç gün daha kalmadı. yorgundum, çünkü artık bu savaştan yoruldum. anamı, toprağı özledim...