Kaç yaşındaydım hatırlamıyorum, ama sanırım beş ya da altı olabilir. Anneme sürekli babamı soruyordum; annem gözlerime bakmadan “gelecek” diyordu. O yaşlarda insan babasını özlüyor yüzünü bile hatırlamadığı babasını. Sonra dedemle annem konuşurlarken duydum, babamın cezaevinde olduğunu yakında da çıkabileceğini.
Cezaevi neydi?
Neden ordaydı?
Orda başka çocuğu mu var diye düşünüp dudaklarımı büküp ağlamıştım defalarca. Dedem radyolarda sürekli haber dinliyordu “sosyalizmim, faşizm, kominizim” gibi cümlelerle o gün tanıştım ve idamı o gün öğrendim. İdam edildi diyordu haberlerde.
İdam ne demekti, o zaman anladığım kadarıyla kötü bir şey ki, dedem çok kızmıştı. Ne olursa olsun anneler, babalar kadar, bu darbeden en çok çocuklar zarar görmüştü, hatta o darbe çocuklara yapılmış en büyük haksızlıktı.
Babamın eve geleceği haberi üzerine annem hazırlanmış bende uzun yıllardır görmediğim babamı görecektim; ilk defa daha önce iki yaşındayken gördüm sanırım, ama hatırlamıyorum. Bir köşede başımı dizlerime yaslayarak kocaman yeşil gözlerime uzun sarı saçlarım düşmüştü. Bir kedi gibi saklanmıştım bir köşeye, beni görüp kucağına alıp öpmesini hayal ediyordum. Eve geldiğinde buruk bir bayram havası vardı; evde babam zorlukla yürüyor ve kambur duruyordu ayaklarının üzerine basamıyor ve doğrulamıyordu yüzünde de bir acı ifadesi vardı. Babam beni görmedi bile odasına girdi; uzunca uyudu bende yanına gitmek istiyordum, ama utanıyordum ne de olsa yeni tanışmıştık, ne kadar babam olsa da beraber hiç top oynamamıştık. Bana hiç oyuncak almamıştı, horoz şekeri pamuk helva bana hiçbir şey almamıştı bu kimin suçuydu?
Babam birkaç gün sonra hastaneye götürüldü, uzun süre yine göremedim. Annem ağlamalarıma dayanamayacak olmuş olmalı ki hastaneye götürdü babam ameliyat olmuş yatıyordu. O zamandan kalan kötü kokan hastane odasında dedemin kucağında çektirdiğimiz siyah beyaz bir fotoğraf var. Neden insanlar hastane odasında fotoğraf çektirir ki?
Okula başlamadan okuma ve yazmayı öğrenmiştim babama mektup yazabilmek için. Babama yazdığım mektupları babam hiç okuyamadı, gönderilemeyen pulsuz mektuplardı.
Dedeme sordum; “cezaevi nedir dede,” dedim.
Dedem suç işleyenlerin bir süre kapalı kaldığı güneş görmeyen bir oda ve onun gibi suçlularla kaldığı yer, dedi.
“Babamın suçu neydi dede?”
“Okuduğu kitaplardan” dedi. “Baban çok kitap okuyordu, hem de bazıları benim kitaplarımdı” dedi.
O gün anladım ki kitap okumak kötü bir şeydi…