Her kelime bir önceki cümleden miras alır.
Seçme şansın yoktur.Seçmeye kalkarsan kurduğun cümleler düşmeye başlar. Kelimeler cümleden, cümleler gününden, günün haftasından , hafta .. diye birbirini bağlayarak devam eder..
Mevsimlerin altı üstü şaşabilir. Dört mevsim kış olur. İçin üşür. Tek cümlede iki kelime edersin. Amaç sadece için ısınsın..

Hiç deneme benden söylemesi. Dört mevsimin kış olduysa bırak kış kalsın.Elinde en azından bir mevsim var. Seni üşütüyor olsa bile.

Sakın sorgulama nerede diye. Biri denizde ,biri şişede boğuldu. Kaldı elinde iki tane. Biri içini yakar, diğeri zaten adı üstünde kış..

Kış diyerek hafife alma. Sabah dünyanın en güzel günaydın ve sevgi sözcüklerini duyduğun, geceleri ise yatarken ağzı küfür dolu mevsimindir.

Yani her kelime bir önceki cümleden miras alır. Seni seviyorum derken bile nefreti gizli özneye saklarsın..

İçinin karası dışına vurur. Ters yöne doğru yol alırız..

Biz insanız.

Kışları insanlığı uykuya yatırırız..