"Yıllar önce bir yabancı film izlemiştim. Filmde kimsesi olmayan yaşlı bir kadın eve bağımlı kalmış onun için yaşam anlamını yitirmeye başlamış, ölümüne gün sayar hale gelmiş durumda iken tek can yoldaşı küçük bir radyo idi yatağının baş ucunda... ve geç saatlerde radyoda bir ses şmle diyordu;"kimsesizim mi diyorsunuz, kalabalıklar içinde yalnız mı hissediyorsunuz, arayın bizi bir her zaman burda sizinleyiz" bu sözleri duyan yaşlı kadın adeta bir can simidi gibi telefonu eline alıyor ve radyodaki DJ gence ulaşıyor, kendini tanıtıyor, Dj e ulaşma sebebini de.. o geceden başlamak üzere genç her gece yaşlı kadına ulaşabilmek için herşeyi yapıyor onun için şarkılar çalıyor, sırf kendini yalnız hissettirmemek için... yaşlı kadın da hemen her gece onu arayıp onu hayata bağladığı için minnettarlığını dile getirip teşekkür ediyor, günler geceler böyle geçiyor ve bir gece DJ genç yine onun için bir şarkı çalıyor ama kadından ses yok, ertesi gün yine ama yine ses yok... DJ in o an radyodaki yürek sesi kadına seslenişini "nerdesin, neden ses vermiyorsun" deyişine yürek dayanmazdı gerçekten ve genç acı gerçeği anlıyor, programı kesiyor, yaşlı kadının evine koşturuyor, gördüğü manzara karşısında gözyaşlarını tutamıyor... günlerdir açık olan yatağının baş ucundaki radyo çalmaya devam ediyor."
.............................................................
Refika’nın "ÇOK MU ŞEY İSTEDİM Kİ ??????" başlıklı şiiri işte bu filmi hatırlatmıştı bana o an, o nedenledir ki; şu yalan dünyada bi cana can olamıyorsak, bir cana nefes katamıyorsak niye yaşıyoruz ki diye dostluğuna talip olmuşum, iyi ki de olmuşum. Yoksa yaşam boyu vicdanen kötü hissederdim. CENNET MEKANI OLSUN.

21/08/2012
Perihan METİN