Bak yine başlamışsın yazmaya..ne oldu değişmedi mi bir şeyler hala..alışamadın mı onun yokluğuna..neden üzgünsün bu kadar..canını çok yaktı değil mi..yaşadıklarını biliyorum merak etme..kalbin kırık onu da biliyorum..ne kadar çaresiz oldugunu ama elinden gelen bir şeyin olmadıgını da ..yorgunsun,sıgınacak bir liman arıyorsun dinlenmek için..ama dalgalar her defasında seni yolundan alıkoyuyor..karanlık bir gece,fırtına sanki sırf senin için çıkmış gibi..sanki tek görevi seni o limana ulaştırmamak..mücadele ediyor gibi..biliyorum..aslında bu satırları yazamayacak kadar yorgunsun..söyleyeceklerin seni yormaktan başka bir işe yaramıyor değil mi..her cümle,her harf nasılda canını acıtıyor..ya hayallerini sorsam ?..ne oldu onlara,hala kuruyor musun hayal..en son bir bir yıkmıştı her hayalini..sahi ne oldu o hayaller ?..sanırım anladım..peki ya umutlarına ne oldu ?..hani insanın yaşayabilmek için tutundugu umutları vardır ya..onlarda mı yok artık..demek onlarda yok..neden konuşmuyorsun..yoksa konuşmaktan korkuyor musun..her şey kötü gidiyor değil mi aslında..bir şey olmamış gibi davranmak,bir savaşın en zorlu yerinde kaybettin umutlarını,hayallerini,sevgini,aşkını,geçmişini,gelecegini,gözyaşlarını..kaybettiklerin karşısında kazandıgın tek şey ise..acınası bir yalnızlık..dolmayan bir boşluk hayatının bir yerlerinde ki..kalbin eskisi gibi atmıyor,yüzün eskisi gibi gülmüyor..ne oldu sana..kim yaptı sana bunu..sanki bir ölünün bedeninde hapsolmuş gibisin..kaybettiklerin karşısın da elinde bir şey olmaması ne kadar acı değil mi..bir hayatı,bir sevgi uğruna kaybetmek..değdi mi peki tüm bunlara..ta en başından beri bilmeliydin bazı şeyleri..hem sevmek senin gibi birisi için doğru muydu..olsun be yine de ’adam’ gibi sevmek için elinden geleni yaptın..hep hayalini kurduğun ve gitmek istediğin uzaklara beni de götür yanında olur mu..ben de en az senin kadar kaçmak istiyorum bu insanlardan..hani vardı ya bir ev,içinde tüm yaşananları sakladığın..hani bir gece sessizce çıkmıştık seninle o evden..ışıkları kapatıp,yavaş yavaş yürümüştük gecenin karanlıgında ve herkes uyurken terketmiştik bu şehri..yağmurlara karışmıştı gözyaşlarımız..üşüyorduk,her damlada kaybediyorduk bir şeyleri..bir şeyler elimizden kayıp gidiyordu..ve biz hiçbir şey yapamıyorduk..çaresizlik ne kadar kötü bir şey değil mi..aslında daha kötüsü ne biliyor musun..tüm olanlara rağmen,hiçbir şey yokmuş gibi yaşamaya devam etmeye çalışmak..ölmek isterken..yaşamak..


Ömer Faruk Turanoğlu