Oturuyordum kamelyada. Tam güneş batmak üzereydi. Bir telefon geldi, bankadanmış. İki aydır kredi kartımı ödemiyormuşum, Birkaç gün içinde ödemezsem falan falan... Canım sıkıldı bir sigara yaktım düşüncelere daldım. Çocukluk arkadaşım görmüş işten gelirken. Canımın sıkkın olduğunu fark etmiş. Durdu evin önünde. Onunla her gün okul çıkışında arkadaş toplar maç yapardık. Karşı takıma vermezdik birbirimizi. Yan yana olurduk hep. Aynı kızı bile sevdiğimiz oldu. Akşam yemeğinde ne olursa aynısı yaptırırdık annelerimize. İki tane bisiklet yoktu bizde, bir tane vardı ona da ikimiz biner öyle dolaşırdık. Bunlar geçti gözümün önünden onu görünce, vay be dedim ne güzel günlerdi. Her neyse, neyin var diye sordu ondan saklamak mümkün mü anlattım bir bir... Tesadüf ya bu maaşını almış uzattı hepsini, asgari ücretin yarısı neredeyse. Ama onu kazanmak için bir ay sıcağın altında çalıştı, eline keser vurdu parmağı kopuyordu. Kolunu makineye kaptırdı 8 dikişi vardı. 3 ay sonra da çocuğu olacak aç kalacak. Bir saniye bile düşünmeden uzatmıştı parayı. İşte ben böyle insanlarla muhabbet ettim, böyle insanlarla aynı sofrada yemek yedim. Bunun gibi insanlarla geçirdim vaktimi ey şahs-ı muhterem. Elbet farkında olmadan yanlışlarım olmuştur ama bilerek fesatlık düşünmem, kötülüğüm olmaz, yalan söylemem, beceremem. O yüzden günahıma girme, sana yazık. Yine söylüyorum, ben seni gerçekten sevmiştim...

ozan kamış