İşte sonunda benim de doğduğum, suyunu içtiğim, tozlu yollarında koştuğum köyümün de ciğerini yaktı terör.

Ateş gerçekten düştüğü yeri yakıyor. Ne kadar da bütün ulus üzülse de en çok anne, sonra baba ve akraba ve arkadaşlar komşular en çok üzülen, ağlayan. Acaba, bu acıyı bizden üsttekileri nasıl anlatsak? Bir iki acı sözle anlatılamıyor. Şahidimizin babası örgüt için ’ Bizden kötü olsunlar’ diyebildi sadece. Başka bir yapamıyor çünkü. Oğlunu geri getiremez. Hiç kimse ne yaparsa yapsın, O’nu geri getiremez. Belki, onlardan birinin ocağına ateş düşünce bizleri anlayabilirler. Belki o zaman kesin bu terör biter.

Eğer, içtenlikle acılarımızı biraz olsun dindirmek istiyorlarsa, terörün tamamen bitirilmesi gerekiyor. Arkadaşımın boş yere kurşunlara hedef olmadığını görmek istiyorum. Annesi babası da ancak ve ancak bunu dilerler. Buradan adını bile anmak istemediğim bir devlet kurulursa, (ki bir habere göre Halep’te kurulduğu iddia ediliyordu). Onca şehidimizin kanı boşa mı akmış olacak?

Bilmiyorum. Duygularımı anlatacak sözcük bulamıyorum. Şehidimiz hem köyümüzün onuru, hem de kara yasısın sen.