Ve oda gidecek bir gün. Ardından sesin çıktığı kadar bağıracaksın belki. Belki gözyaşların bir akarsu misali, gezecek üzgün mimiklerinin kıvrımlarında. Canın yanacak, hemde çok. O kadar yanacak ki, sonunda acıyan yerini kesip atmakta bulacaksın çareyi. Yani kalbini. Ama sen o güne kadar o kadar alışmış olacaksın ki ona kalbin varmış yokmuş farketmicek bile. Yine canın yanacak istesen de istemesen de. Ve korkularınla baş başa kalacaksın. Hani o gitmeden önce ona utanarak söylediğin şeyler işte. herkesin bildiği şeyler . Yalnızlık, onsuzluk . Yarım hissedeceksin bir süre kendini, yokmuşsun gibi. Sokakta yürürken bile herkes sanki senin üstüne doğru yürüyormuş gibi gelecek. Sanki önlerinden kaçılmasan üstüne basacaklarmış gibi. Çaresiz hissedeceksin kendini. Korkularından bir karanlık yaratacaksın bedeninde, kimsenin içeri girmesine izin vermediğin bir karanlık. Dışarıdan görenler bir duvar var zannedecek seninle aralarında. Sen ise saydam bir perdenin arkasından izleyeceksin kendini. Onların içinde ama onlardan ayrı. Anlatacaksın belki orda burada, saçma sapan insanlara ağlayacaksın belki.
Sonra bir gün çıkacaksın aydınlığa. Kendi içinde yaratığın o karanlıktan kurtulacaksın yavaş yavaş. Önce gözlerin kamaşacak, ürkeceksin. En ufak şeylerde tereddüt yaşamaya başlayacaksın ama alışacaksın zamanla. İyileşecek yaraların. Belki onsuz. Belki yarım, tamam ama düzeleceksin işte bir şekilde. En azından etrafındakiler öyle sanacak. Gülen bir maske takacaksın suratına ve herkes ona kanacak. Maskenin altındaki yüzü ise bir tek sen bileceksin çünkü o saatten sonra hayatındaki herkes gereksizleşecek..