SALINCAK....

Gözüme her çalınan akasya ağacı beni çocukluğuma götürüyordu.İlk salıncağımın kurulduğu ağacı ve o ilk çiçeklerini açışındaki kokusu hala düşlerimi o bahar sabahı gibi ısıtmakta.

Şimdilerde, o günün tazeliğini bana hep hatırlatan alnımdaki dikiş izleri.Bazen o zamanları yaşamak adına aynaya bakarken, dikiş izlerime parmaklarımla dokunuyorum.Karım bunu tik edindiğimi sanıyordu ilk evlendiğim zamanlar.

Bir kaç yıl sonra ona olanları anlatınca, o da sevmiş olmalıydı ki çocukluk anımı, hep işe giderken o dikiş izimden öper olmuştu.Bunun içinde çocuklarımı hiç salıncak kurmayı asla düşünmedim hiçbir zaman.

Nisan yağmurları bu yıl gecikse de ayın ortasına doğru yağmaya başlamıştı.Eve girdiğimde sırılsıklam olmuştum.Bir yıl boyunca beklediğim yağmur, soğuk da olsa altında duş almak rahatlatıyordu beni.

Artık karım ve çocuklar benim bu mevsimde ıslanarak gelmemi kabullenmişlerdi.Hatta ilk içeri girdiğimdeki onların gülümsemeleri üstümdeki ıslak giysilerin hepsini kuruttuğu yetmez gibi içimi de ısıtıyordu.

Karım saçlarımın kapattığı yara izini eliyle kaldırır öperken çocuklar alkış havasıyla neşelenirdi.


Hep birlikte düştüğüm yeri hatırlamak için nisan ayını bekler olmuştuk.Çocukların bilmediği, sadece karımın bildiği akasya ağacındaki salıncağa binme yıl dönümümdü.

Toprak kokusu ve çamurda oyun çocukların hoşuna gitse de bana dokunuyordu.Onlar eski evin yağmur düşmeyen yerinde oynarken, her sabah alnımdan öpen kadınla o akasyayı suskunca izledik.Halen o dalın uçundaki kopmuş ipin bir kısmı duruyordu…


Dönüşte, çocuklar arka koltukta, az sonra birlikte yatacağım kadın omzumda uyuklarken, silecekleri hızlı çalıştırıp, yola kendimi vermeye çalışmıştım.

Omuzum onun gizli döktüğü göz yaşlarından ıslanmıştı.Geçtiğim sokaklar yağmur birikintilerindeki göletlerle doluyken caddeler sırılsıklamdı....Çocuklarıma çocukluğumda neden düştüğümü büyüdüklerinde anlatacaktım....







….klavye yormadı….nesir hakkımı kullanmak istedim…onun için bu sayılamaz..