Unuttum nicedir sevginin ne olduğunu ben
Birilerine “seni seviyorum” demeyi unuttum ben kaç zamandır, ne de öyle bir söz duydum, neydi ki sevgi denen o beş harfli sözcük?
Ben unuttum nicedir gülmeyi, hatırlamıyorum ne tür bir şey olduğunu.
Sarılmak nedir, onu da unuttum ben, nicedir kapımı çalan yok, bir bedene sıkıca sarılmayalı çok oldu.
Öpmeyi de unuttum ben, nasıl tat verirdi, ne hissederdim onu da bilmiyorum. Bir sevgiliye, bir dosta, ya da bir ahbaba merhaba demeyeli de çok oldu.
Sevmeyi unuttum ben, kaç zaman geçti bilmiyorum ama sevgi denen şeyi unuttum ben, artık “seni seviyorum” sözü eskisi gibi değil ki, her yerde kullanılır oldu bu söz, sıradan basit ve de anlamsız, eskiden insanlar “seni seviyorum” sözünü canlarına can katan, acı tatlı her şeylerini paylaştıkları kişilere derlerdi, şimdi öyle mi?
Tanımadıklarınıza, hiç karşılaşmadıklarınıza, belki de asla tanıma şansınız olmayacak olan kişilere “seni seviyorum, sana aşığım, sensiz yapamıyorum, senin için ölüyorum, sen benim en kıymetlimsin” gibi cafcaflı sözler diyorsunuz di mi? Bunları ne annenize, ne babanıza, ne sevgilinize, ne de dostlarınıza söyleyemiyorsunuz da elin bin kat yabancısına, hem de sizin varlığınızdan haberi bile olmayan ne idüğü belirsiz kişilere söylüyorsanız ben artık “sevgi” ne bilmiyorum.
Unuttum nicedir “seni seviyorum”ları ben, ben unuttum sevgili kimdi, dost kimdi… haa sakın yanlış anlamayan sitem değil bu sözlerim, kimselere diyeceğim yok benim, ben ne ektimse onu biçiyorum sevgili okurlar, sevgi eksem sevgi biçerdim di mi ama? Ne olduğunu bilmediğim bişeyi de ekemezdim ya..
Biliyor musunuz? ben bir çiçeğin kokusunu da unuttum, gülün mesela, ya da papatyanın, yani ben koklamayı da unuttum, nice zaman oldu bir çiçeğe dokunmayalı, okşayıp sevmeyeli nice zaman oldu..
Ama şikâyetim yok, alıştım ben, yalnızlığın da ayrı bir güzelliği varmış onu öğrendim şimdi. Yanı başımda kimsecikler olmasa da yalnızlık da insanı mutlu edermiş bunu öğrendim. Derdim yok tasam yok kendi halime bir köşemde yaşıyorum daha ne isterim ki?
Osun kimsecikler tıklatmasın kapımı, nedir halin? diye sormasın, yalnızlık da güzel, geceler benim oluyor böylece, sadece bana ait, içime doyasıya çekiyorum göğün katran karası kızıllığını, yıldızların göz kırpışını uzaklardan seyrediyorum bu da bişey di mi?
Olsun bir sevenim olmasın ne çıkar, aksın gözyaşlarım silen olmasın, “kıyamam ben sana “ diyen ne bir sevgili, ne de bir dost olmasın ne çıkar? Ben ağlarım sessizce, ben yükü tek başıma çekerim, sızlanmam, suçlamam da kimseleri, ben suçumu bilir akıtırım içime tüm zehrimi..nasıl olsa birgün ağlamayı da unuturum, şu yalnızlığa iyice alışırsam onu da unuturum, gün gelir “ağlamak neydi ki*” diye sorarım sizlere..
Ben gülmeyi de, sevmeyi de, sarılmayı da, öpmeyi de çok oldu unutalı..neyse ki yalnızlık yanı başımda ya o da olmasaydı ne yapardım ben? “hoş geldin yalnızlık” hoş geldin bana..