Kalemim yorgun, ayni acıları yazmaktan, kalbim yorgun, acıyı tıka basa hissetmekten.

Düşüncelerim yorgun ve bezgin, hep umutla ve sabırla terörün bittiği günlere özlem duymaktan.

Acı ayni acı kaybedilen gencecik fidanlara, ağıtlar yükseliyor ateşin düştüğü hanelerden.

Çaresizlik bugünlerde aynadaki gözlerimde gördüğüm, bu uğursuz teröre karşı sadece acziyetin verdiği çaresizlik.

Umutlarım tükenme noktasında, düzelmeye dair!

Acaba kökü kazınır mı bu menhus, kangren olmuş, uğursuz, kinin ve nefretin?

Hiçbir canlı yanamaz o analar gibi, babalar gibi, hiçbirimiz üzgünüzden başka kelime bulamayız, acıyı resmetmek için.

Merhamet yüce Rabbimin insanoğluna bahşettiği en büyük erdemlerdenken, ne bu kara kalplerin nasipsizliği!

Bir karıncaya börtü böceğe merhamet duyan yüreklerin yanında, bunca vahşeti işlemekten ar etmeyen kara vicdanlar beni umutsuzluğa, ye’se düşüren.

Eli titremeden, yüreği sızlamadan, Mehmet’çiğime uzanan kuruyası eller, konuşamaz olası edep yoksunu diller, şikayetim Ulu makama şu mübarek günler hürmetine!

Duası kabul olan kulların ağzından kabul buyurur inşallah yüce Yaradanım, sizin de kan kustuğunuz günlerin fecrine ümidim!