İlk yaradılıştan bu güne kadar söz gündemimiz de. Yazılı tarihe geçene dek kültürler rivayetlerle kulaktan kulağa aktarılmış. Eklene – çıkartıla sözün hası söylenmiş ve ‘ Kelam-ı kibar ‘ hüviyeti kazanmış.

En güzel sözü Halıkımiz söylemiş, ‘ Kelime-i Tayyibe ‘ olmuş, Kökleri yeryüzünde dalları semada ve her daim güzel meyveler vermiş.

Birde sözünü Halikine yaslayıp söyleyen, O’ndan habersiz ve O’nsuz konuşmayan söz sultanları, Nebiler, Resuller teşrif etmişler aramıza. Sözünü artık O’naların süzgecinden geçiren, yada O’nların söz manalarına yaklaştırarak kelam edenlerin de sözleri yaklaştırdıkları kadarıyla kıymetli olmuş, değer kazanmış.

Hak veya batıl hangi inançta, hangi ilim adı altında bir güzel söz söylenmişse kaynağı bellidir araştırılırsa söz sultanlarının sözlerine kapı açılır. Söylenmedik söz kalmamış gibi. Kıyamete kadar yetecek güzel, yönlendirici, ders verici, eğitici kelam var yaşlı dünyamız da. Her söz söyleyen gücünü kendin den öncekilerden almış. Eh işte biraz şahsiyetlerinden bir şeyler katmışlarsa ne ala ne güzel.

Aslın da kimse yeni bir şey, yeni bir söz icad etmiyor; sadece okuduklarıyla oluşan birikimlerden, kendinin de benimsediği, bende olsam böyle derdim, diyecek kadar özümsediği şeyleri kendi görüşü, kendi icadı gibi söylüyor veya yazıyor.

Fırsat buldukça bir şeyler yazıyorum. Haftalar, aylar bazen yıllar sonra dönüp okuduğum da şaşırıyorum; yazdıklarım bir yerlerden kopyalar gibi geliyor. Ama çokta dert etmiyorum. Peşinen kabul ederek kendimi teselli ediyorum….. Doğrudur diyorum, belki yazdıklarım onlarca söz ustasının, edebiyat üstatlarının esintileri, kokuları, renkleri vardır ama hepisi benim gönül ve akıl süzgecimden geçtikten sonra kağıda dökülmüşlerdir. Gönlümde onları ben yoğurmuşum, ruhuma , aklıma içirmişim, vicdanıma duyurmuş, doyurmuşum öyle ise benim sayılırlar.

Hem kimin “ Benim “ diyecek ne kadar şeyi var ki ?