Merhaba Canım Babam…

Çok uzun zaman oldu seninle görüşmeyeli… Anneme bir-iki kez yazdım; her ne kadar cevap alamasam da… Ama sana yazamadım bir türlü… Nedenini sorma, ben de bilmiyorum… Gittiğinden beri çok şey değişti hayatımda… Evlendiğimi biliyorsun… Bir oğlum olduğunu bilmiyorsun ama… Görsen, tıpkı sana benziyor; kepçe kulakları var senin gibi…Yüzünün aydınlığını senden almış…Şu an 12 yaşında…
Bana nasıl davrandıysan, öyle davranıyorum : Harçlığını çaktırmadan cebine koyuyorum. Fırsat buldukça boynundan öpüyorum, uzun uzun koklayarak… Bir fiske bile vurmamaya gayret ediyorum… Dinginliği de sana benziyor; kafasında karar veriyor, sessizce uyguluyor… Arkadaş, dost canlısı tıpkı senin gibi… Eve gelecek konukları sabırsızlıkla bekliyor… Bir yetişkin gibi saatlerce sohbet etmek istiyor bizim arkadaşlarımızla… Ona senden sıkça söz ediyorum, hatta severken “Benim küçük babam” diye seviyorum…

Sen nasılsın baba?.. Sana iyi bakıyorlar mı orada?.. Yemeklerini yiyor musun?... Üstün başın temiz mi?.. Üzüyorlar mı seni?... Bilirim sen kendin üzülür, kimseyi üzmezsin…

Sana kızgın değilim ama, kırgınım biraz… Ansızın gittin, seni görmemi beklemeden… Bir kez bile rüyalarıma girmedin… Bu kadar mı bezdirmiştim seni?..

Tartıştığımız her konuda sen haklıydın biliyor musun?... Delişmen çağlarımda hiçbir fikrini kabul etmedim… Her şeyin en iyisini, en doğrusunu ben biliyordum… Bu kadar sana karşı gelmeme rağmen, bir kez bile, kızıp, azarlamadın beni… Seni çok özlüyorum baba!.. En çok da seni oğlumla tanıştıramadığıma üzülüyorum…Bak oğlum: Deden, sarıl boynuna, doya doya öp-kokla onu… Hiç ayrılma ondan, sor ona öğrenmek istediğin her şeyi… O benim görmediklerimi görür, bilmediklerimi bilir, diyemediğime üzülüyorum…

Sana tekrar yazacağım baba!..
Rüyama girersen eğer, bil ki beni affettiğini düşüneceğim…
Haylaz oğlun!...