Kaç günün sonu senle bitecek ve kaç mevsimsiz hikaye okuyacağız senle birlikte.Zaman elimizdekini öldürürken kaç kere ah çekeceğiz bu vakitlerde.Pembe düşlü bir rüyanın içinde bulunamayacağız mesela ve kaç kere duvarlara çarparak uyanacağız hayattan.

Elimizde ki herşeydi zaman ve elimizdeki herşeyi alandı zaman. İnsanlar düşler görürken bizler hayatı yaşamakla cezalandırıldık mı yoksa mükafatmıydı bu anlamakda zordu.

Sessiz bir cümlede yankılanıyordu hayat “Ölüm ne yana düşer usta “, bilsek bazı şeyleri acı da tat verirmiydi insanın gönlüne, içimize çektiğimiz nefes darlığından düşenlermiydi hayat.

Şİmdi masalın hangi sayfasındayız bilinmez ama masalı bitirecek olanda biz değiliz ya,aldığımız nefes kadardı hayatımız, o zaman ne diye şikayet mektupları yazardık da bu anın tadını yaşamazdık, bencilliğin öğretmeninden kalan mirasmıydı bu “her zaman daha fazlasını isteyin” cümlesi,.

Ah be gece, sen bana düşman olurken yıldızları saklamayı beceremedin ki , oysa ben seni severkende yıldızların gecenin olmadığını bilirdim.

Ah be gece, kalemi elime almamı sağlardın da beyaz kağıda yazma hakkı neden hiç tanımadın !!!