SORU(N)LU BİR HAYATIN CEVAPSIZLIĞI

Hiç bir soruya net cevabım yok benim.
Sorulara neden cevap ver(e)mediğimi bilmez hiç kimse.
Gizli sırlardan dolayı konuşmuyor yada gizem oluşturmaya çalışıyor diye düşünürler.
Halbuki benim de sabah uyanıp kahvaltı edilen,
sonrasında rutin koşturmacalarla akşam edilen bir hayatım olsaydı,
arkası yarın dizi kuşağı tadında yaşamasaydım 28 yılımı,
ben de söylerdim varolan hava durumunu!
İki kere iki dört edebilseydi bir kez haksızlığa uğramadan,
ben de dengelerdim sonuç eşitliğini.
Adım bile yalan olmuşken soyadı da ne ki,
sormayın artık hangi soyun kalburunda hayata elendiğimi.
Bundan sonra herşey sadece Mavi...
Hangi okullarda başkalarının seçimleriyle okunmuş,
kim kiminle, nerede, nasıl dünya evinden kovulmuş,
kime ne?
Beden yaşı ruh yaşının yarısı bile edemiyorsa ne anlamı var kimlikte delikanlı olmanın.
Bitmeyen sorular,
cevabı evet yada hayır diye veremeyeceğin arafta kalınmış bir yaşamla nasıl düze çıkar?
Dünyaya geldiğimde bile kime ait olduğumu bilmemişim meselâ;
Annem bacadan leylekler bıraktığı için böyle kara olduğumu,
babamsa çingene arabasından düştüğümü söylemiş durmuş kendimi bildim bileli..
Onlar bile daha en başından kabullenememişler varlığımı işin özü.
Sömürülmekten o kadar usanmışımki, cevabını bulduğum sorunlarımı bile artık yutar olmuşum,
kimsenin yarasına değmemek için.
Ama kimse elini geri çekmemiş yarama parmak basarken.
Haliyle asi, hayata arıza olmuşum gün geçtikçe..
Orta ayarımı bozmuşlar, takılı kalmışım ya en dipte ya en tepede.
Öyle çok koymuşumki kendimi herkesin yerine, öyle çok anlamaya çalışırken anlaşılamamışımki,
tüm filmlerdeki, tüm romanlardaki, hatta reklamlarda dönen karelere sıkışmışım.
Neden peki, neden bir insan kendini bile bir cümle kurup anlatamazken
bu kadar karakterin içine süzülüp her ruh haliyle onları anlama, anlatma çabasına girer?
Cevabı sorusunda saklı olan binlerce soru işareti bırakır arkasında?
Yada kendinden daha karmaşık binlerce şiir yakar harfler alfabeye ihanetten idam edilirken.
Hiç bir soruya net cevabım yokken, kimseden anlaşılma talebim yok benim.
Anlıyorum sizi,
tutunamayanlarda baş rol giydirilen bir hayatı elemek tutar herkesi.
Herşey benim suçum,
biliyorum...
İnadına yaşamaya çalıştım hayattan düşmüşken...
Dostluk fonunda yazılmış,
SORU(N)LU BİR HAYATIN CEVAPSIZLIĞI bu yazı.
Boşverin beni,
bırakın yalnızlığıma daha fazla yer açılsın...

Gülşen MAVİ