Ey insanoğlu! Hayat tanımlanamayacak kadar mı zor? Nereye böyle? Doğru yolu bildiğin halde yanlış yoldan ne diye gidiyorsun? Kim olduğunu niçin yaşadığını ve nerden gelip, nereye gidiceğini mi unuttun? Gel tövbe eyle, kara toprak seni yutup çürütmeden.
Bakıyorum yüzüne, acizlikten tanıyamıyorum seni.Harabe evden eksik yanın yok. Çok acınası bir durumdasın. Bu halinle Yüce Mevla’nın huzuruna çıktığında tekrar istemeyecek misin ikinci bir hayatı? Yüce Yaradan’a iman etmek dışında ikinci birşey yapmayacağına dair yemin edersin. Yüksek katlı binalar ve lüks arabalar istemek aklına uğramaz bile. Pişmansın... Utanıyorsun... Ama nafile. Kabul görmez bu küstah isteğin. Umduğunu bulamazsın. Çünkü yeryüzüne bir daha dönmemek üzere geldik. Imtihana tabi tutulduk. Tekrarı olmayan bir imtihana. Düşme sakın gafillerin yoluna. Müspetlerden olsana! Salihlerden olsana! Efendimiz’in sancağı altında haşr olacak olanlardan olsana. Bir daha girme seni CEHENNEM ateşinde yakıp kul edecek yollara. Başla bugünden Allah’a kulluk etmeye. Herşey bitti kabul görmez diye mi etmezsin tövbe? Varsın günahların bir okyanus kadar olsun. Varsın günahların göğe ersin. Sakın düşürmesin seni umutsuzluğa. Çünkü kainatta Allah’tan ve Allah’ın rahmetinden daha büyük birşey yoktur. Sen yeter ki tövbe et. Içten ve samimi bir şekilde. Yoksa ibadet etmek mi zor geliyor? Allah hediye etmedi mi günde 24 saat. Bunun bir saatlik dilimini ayırmamak gafillik değil de ne? Bir dünya saatini sonsuza dek mutlu yaşayacağın CENNET’e tercih edecek kadar zavallı olma.

Kullu nefsin zaikatul mevt
(Her nefis ölümü tadacaktır)
Ankebut 57- Enbiya 35


06.11.2010 / 20.33