Annem öldükten hemen sonra ağır bir sarılık geçirdim. İki haftam hastanede geçti. Sonrasında üç ay hiç evden çıkamadım. Ölümden döndüğümü söylediler. İlkokul beşinci sınıftaydım, mezuniyet törenine katılamadım. Sınıfça futbol turnuvasında şampiyon olmuştuk. Madalyamı eve yolladılar. Ağır diyet uygulamam gerekiyordu. Üç ay boyunca yediğim hiçbir şeyin lezzeti olmadı.


Günümün büyük bölümü cam kenarında ve balkonda geçti. Çiçekleri o zaman tanıdım. Onlar bana dünyalarını açtılar. Konuştular benimle. Bir gün küpe çiçeğiyle çok vakit geçirsem menekşeler kıskandı. Bir menekşeyi okşasam fesleğenler… Ama ben en çok balkonun karşısındaki sarmaşıkları sevdim. Balkondaki çiçeklere hiç hissettirmeden büyük bir aşk yaşadık onunla. Günlerce, aylarca bakıştık.


Keşke buraya kadar uzanabilse diyordum. Yaprağına dokunsam. Ama buraya gelemez. Eğilir yoksa. Boşluğa düşer.


Annem öldüğü günden beri ağlamadım. Ağlayamadım… Bu acı insanı ağlatmıyor. Teyzemler bana kızdı.
“Ağla biraz. Açılırsın. Hep içine attığın için sarılık oldun.”


Bir gece rüyamda annemi gördüm. Sarmaşık duvarının üstünde oturuyordu. Bana gülümsedi.
“Anne” dedim “Sen hep burada mıydın? Ben seni öldü sanıyordum.”
Elimi uzattım. Annem bana elini uzatmadı.
“Seni” dedim. “Çok özledim.”

Sabah oldu. Ananem balkonda kahvaltı hazırlamış. Oturdum. Hiç konuşmadan sarmaşığı seyrettim.
“İlaçlarını içmen için yemen lazım” dedi ananem.
“Anane “dedim “Ben dışarı çıkmak istiyorum.”
“Daha bir ay var dışarı çıkmana”
“Ben de hiçbir şey yemem o zaman”
Dayanamadı, “Hadi giyin” dedi. “Ama sadece beş dakika…”


Ananemle dışarı çıktık. Dizlerim titriyordu. Yürümekte zorlandım.
“Otur biraz” dedi.
“Ben” dedim “Evin arkasına gideceğim” -sarmaşığı göstererek-
“Şu duvarın üstüne.”
“Ne yapacaksın orada?”
“Oturacağım.”


Gittim. Önce dokunamadım ona. Biraz daha yaklaşayım derken yaprağı ayağıma değdi. İçimde nasıl bir serinlik... Ananem beni çağırana kadar sarmaşık duvarında oturdum. Tam annemin oturduğu yerde…
O gün ilk kez ağladım.










kıyıdaki adam
beykoz 2012