Tek kullanımlık bir hayat ve küçücük bir dünya var. icinde de derdi bitmeyen bir insanoglu. Düsündümde neyi paylasamadık biz? neden kırdık kalpleri. Nefesimiz, gözyasımız ve gülüsümüz aynıyken hangi farkı horgördük? Bizim gibi olmadıgı icin neden dısladık bir diğerini? çok mu gerekli kendimizle ve dünyayla bu kavgamız. yaradanın yarattığı bu dünyada neyi beğenmedikde bambaşkabir gezegene dönüştürdük burayı?
yoruldum ben anlamsız bu karmaşadan

Altından nehirler akan yerler değil istediğim. Yanmakmış umrumda değil. Başka bir şey var farkettiğim. Ben ne zaman Rabbim’in bana baktığı gibi bakıyorum insana ve dünyanın geri kalanına, o zaman gerçekten huzurlu oluyorum. O zaman tarifsiz bir keyif dolanıyor damarlarımda. Gözlerimin içi gülüyor. Sonsuz hayatmış umrumda değil. Günah-sevab hesabıymış o benim işim değil. Sorgulamadan sevmenin ölümsüzlüğüne bakıyorum ben. Seviyorum hepinizi. Şimdi elimi cebime koyuyorum. İki cepte iki farklı şey buluyorum. birinde kırdığım kaplere verilmemiş bir özür, diğerinde can kırıklarım. Özürlerimi kırdığım kalplere veriyorum, can kırıklarımıda görmezden geliyorum. Artık daha mutluyum. Seviyorum hepinizi...