Hikayesi zor bir dünyanın aciz kahramanları olmak ne zor!
Göz kapaklarımı gün ışımadan yendiğim her gün, saba makamıyla mutlu oluyor gözlerim.
Ayaklarım telaşlı, midem isteksiz, beynim aç!Zaman ise beni tüketmek için sabırsız.Günü zaferle tamamlayabilmek için meçhul düşmanlarla savaşmaya hazırım.Dirençliyim.Çünkü her şeye rağmen şükre tevekkel olmuş ideallerim güç veriyor bana!Yaratılış gayesinin verdiği heyecanla kendimi kaderin meçhul kollarına teslim ediyor, evden çıkıyorum.Kontak, besmeleye teslim oluyor, aracımın tekerleri direksiyona; direksiyonum aklıma; aklım da Allah’a emanet koyuluyorum yola!
Cehaleti mağlup edebilmek; dün nadasa bıraktığım öğrencilerimin beynine yeni tohumlar ekebilmek heyecanıyla mesafeler yok oluyor ve kendimi sınıfımda buluyorum.Dünyanın bütün çiçeklerinin bahçıvanı olabilmek ne güzel!
Türk milletini sarmış ayrık otlarını deriyor dilim! Sınıfım mutfak, malzemem bilgi, aşçı ben!..
Tarihin kapılarını aralıyorum.Öğrencilerim kazan, ben kepçe! Fuzuli’den biraz acı biraz ızdırap alıp karıştırıyor karıştırıyorum; sonra kabaran yüreklerle Mevlana okyanusuna yelken açıp Yunus limanına demirliyorum!
İslam’ın huzur lezzetini Peygamber (s.a.v.) sevgisiyle karıştırıp sunuyorum öğrencilerime.Milli bir şahlanışla Deli Dumrul olan yüreklere, bu vatanı teslim edecek şuurun hamalı olmak ne güzel!..
Zamanı kokutan ve adaleti ceketinin astarı içinde kaybedenlerle mücadele edecek nesilleri yetiştirmek zorundayız! Çünkü çocuklarımız, Allah(c.c.)’ın bizlere kutsal bir emanetidir!
Unutmayalım! Mevlana der ki: “ Aynı dili konuşanlar değil, aynı duyguları paylaşanlar anlaşabilir!”
Sosyal ilişkilerini ekonominin emrine vermiş; dayanışma ruhunu ve birbirini anlayabilme kabiliyetini kaybetmiş insanımızın duygularını yeniden akort etmek zorundayız! Velhasıl sorumluluğunu taşıyacağımız düşüncelerin insanı olmak zorundayız!
Çocuklarımızın duygularını anlayan, fikirlerini dinleyen ve önemseyen; onları en güzel makamlarla besteleyen dillere ne mutlu!…
Feyyaz ALBAYRAK