KİRALIK SEVGİ



Gecenin loş ışığında dar, geçilmez sokaklardan elleri titrek, yorgun, halsiz,


zor bela adımlar atan küçük bir çocuk… Buğulanmış camları açıp sadece onu


izliyorum. Yürüyor yürüyor… Gitmek istemiyordu sanki ne var ki ayakları onu


gitmesi gerektirdiği için sürüklüyordu. Bir zaman sonra gökyüzündeki


küçük bir parıltının kayboluşu gibi sonsuzluğa kaymıştı adeta. Acaba


hayattan beklentisi neydi? Kaldırım taşlarına saplandı birden gözlerim.


Elektirik direklerinin buğulu ışıkları bozuyordu tüm karanlığı. Sonra


Birden yağmur başladı. Pencereye olanca hızıyla sanki bir şeye


hiddetlenmiş gibi yağmur taneleri çarpıyordu. Bu hiddet neydi, ne


içindi? Acaba o ürkek çocuğun çığlıklarımıydı? Ne vardı ki bu kadar


hiddetlenecek?


Saatin sesi birden kulağıma ilişti. Gece yarısını vuruyordu.


Karanlıklar kraliçesi ben olmak istedim, çünkü bu boşluğun bir

parçasıydım. Ama burası daha çok bunaltıyordu insanı.


Masaya oturup elime bir karalama kağıdı aldım. Mumum ışığıda


sanki bir şeyler söylemek istiyordu. Ateşini bir o yana bir bu yana


savuruyordu. Eriyordu eriyordu… Durmak bilmiyordu erimeleri.


Saatlerce mumu seyrettim ve birden tükendi. Hiçbir şeye anlam


veremiyordum. Acaba her şeyin karanlıklar kraliçesine söylemek


istediği bir şeyler mi vardı? Her neyse… Kalemi elime aldım ve


yazmaya başladım. Yazabildim mi bilmiyorum, sadece bir şeyler


karaladım galiba.

(güneş doğuyor ve büyü bozuluyor)


Başımı zorlukla masadan kaldırdım. Elimin altında gece boyunca


karaladığım, ne yaptığımı anlamadığım bir resim duruyordu. Resimde


karanlıkta yürüyen o küçük çocuk vardı ve KİRALIK SEVGİLER


yazıyordu.