—bu hayatta ki en güzel şey: sana âşık olmakmış-

…“her şeyim” diyerek, seni yazmak istiyorum. İçimde fırtınalar dans ederken, yağmur damlalarıyla kolyeler yapıyorum yokluğuna… Eksik olan halkaları gözyaşlarımla tamamlıyorum. İstersen biraz daha kararsın gökyüzü, ne de olsa kalbimde karanlıkta sevmiyor mu seni?

Seni kaybetmek… Hiç hazır olduğum bir durum değil. Biliyorsun söylemek zor bazen; papatyanın “seviyor” aitliğine inanmak ne büyük çaresizlik oysa. Kusura bakma sevgilim, hiçbir zaman sensizliğe inandıramam bu yüreği; binlerce hüzün beynimi kuşatsa yine de yüzüm asılmaz. Sevmek, seninle; sende, sevmekle anlamlısın…
(hiçbir şeye değişemem/ sadece yaşarım o gözbebeklerindeki kimliğimi)

—iyi ki varsın, hani güneş penceremde renk olduğunda usulca açarım perdeleri… Bilirim, gelen sensindir sıcaklığınla. Bu öyle bir görüntü ki, aynalarda ki yalancı siluetlerin benzersizliğinde kalan, yani sevgilim uzak diyarlarda ki esmer tenli bir gencin gölgesinin ağlaması gibi… Bu yüzden sen yüreğime işlenmiş iyilik duygususun. Anlamının noktası yok; aslında söz konusu sen olunca hiçbir söze gerek yok!..

Neden, sen hiç “seni seviyorum “demiyorsun ki, öyle ya bir tek sen sev(il)melere yakışıyorsun. Cennete benzeyen duygular, sevgi kelimesi olup sana koşarlar, değil mi? Sen sevilmeye bu kadar aitken, nasıl söyleyebilirsin ki “seni seviyorum”, bu bana haksızlık olmaz mı? O gül yüzüne bakıp en çok söylemek istediğim sözü nasıl paylaşırım/ sen sus sevgilim! Duymak istediklerini ben söylerim yeter ki-yüreğini bana yönelt/ bırak gözlerinden aşk süzülsün bedenime… Sen olup çağlayayım şelalelerden; öyle bir kuyu aç ki sen olup kaybolayım ta derinliklerde/ sadece sen…
(bir tek ben söyleyebilirim “seni seviyorum”, ta yürekten cenneti görerek)

...sen kendini bir dudak, iki gözden ibaret mi sanıyorsun, yanılıyorsun. O gözlerinden baktığın her yer gül bahçesinden farksız. O dudaklarından dökülen her söz cennete olan inancımın en orta yerinde… Şimdi bu beden seninle yeniden şekillenirken, en çok yine aşkınla/ nasıl vazgeçerim senden, söyler misin?

Artık, hayattan hiçbir şey beklemiyorum. Çünkü sen en güzel anlarla geliyorsun, her defasında… Yüreğime sayısını bilmediğim çiçekler ekiyorsun. Elimde olsa kimliğimi “sen” diye, değiştirirdim. Sana ait olmanın duygusuyla belki yüzyıllarca aşkı hiç tatmazdım, gerek kalmazdı… Zaten sen varken hiçbir şey beklemiyorum, hayattan…
(sevmek yalnızca seninledir/ yoksa bu kadar inanmazdım, hayatın türlü oyunlarına…)

—Allah biliyor ki, seni daha çok sevebilmenin hayaliyle yaşıyorum. Bu yüzden ölemiyorum! Seni çok seviyorum/ sadece seni…

Kendine çok iyi bak!
Kimliğimdeki tek anlam/ yüreğimdeki tek mutsalmış yer…