Benzi soluk bir çoçukluk ,hatıralarıma sığdırdığım ufak tefek, anılarla dolu bir kaç çıkın...yaşama dair ne varsa o anılarda,?.. hoş kayda değer bir durum söz konusu bile değil... işte çocukluk !! oyuncak bulamadığımda nasıl ağladığım.. kendi başıma oynayacak şeyleri nasıl yaratıp, yapmaya çalıştığım... iki tatha ortasına çakılan çivi. kılıcım olurdu ...kimbilir belkide kendimi kötülüklerden korumak içindi oyuncak şeçtiğim kılınç ....dönüp her bakışımda yüzümü tebessüm kaplıyor yani gülüyorum ağlanacak durumuma...annemle babamın sürekli kavgası... hiç unutulurmuydu... sevgisiz bir yaşamın orta göbeğine çöreklenmiş hatıralarım... asla.. seneler geçsede unutamadıklarım arasındaki tarihlerdir... iyice beynime kazıdığım yıllar,,, ve günler...unutulmuyor ...gençliğime nasıl adım attım çocukluğumu yaşamadan anlamış değilim....
ama büyümüştüm herkezce,... yasaklar, ayıplar, bir bir diziliyordu hep yapmak istediklerimin karşısına... sözde özgür yaşantı... neresindeydi bu gençliğimin bir türlü anlayamadığım ...ve uygulayamadıklarım... sonra kendi yaşantımı feda ettiğim yeğenlerim dünyaya geldiler... ben onlara bakmak zorunda kaldım ...büyümüştüm yaa.. küçükken anne olmak ne demek anlamadan ,yoksunmadan baktım yeğenlerime .. çünki onlara bakacak birisi olması gerekti... o şanslıda bendim ...
Ölümün soğuk yüzüyle ilk babam tanıştırdı.. Sudan çıkmış bir balık misaliydik anacığımla ikimiz... kolaymı ...babam sonsuza kadar bizi ve soframızı terketmişti...çok istediği liseyi bitirişimide görememişti...bazen düşünürüm.... babam sağ olsaydı daha mı iyi olurdu.. yoksa dahamı kötü, yaşantım ... ileri görme gibi bir yeteneğim olmadığı için bunu asla bilemedim....bana kıyamazdı onu bilirim ... onun ,küçük ,karakuru kızıydım ...yani anlıyacağınız eskilerin tabiriyle tekne kazıntıısı....ve bu tekne kazıntıısı ani gelen ölümüyle babasının , bir yetimiydi....uzun bir süre sonra babamın maaşı bağlandı annemle bana... evde ayrımız gayrımız yoktu... artık iyice büyümüş yokluğu varlığı anlayan hale gelmiştim...ne kadar kemerleri sıksakda... güçlükle geçiniyorduk... ablalarım vardı... arasıra yardım ediyorlardı ama... amalara bağlı kesikler de olmuyor değildi tabikide..
Okulum bitti..üniversiteye giiriş formlarını aldım elime .. geldim eve... küçük aile toplantısı ardından .. annem itiraz etti okumama... korkmuştu bana para yetiştiremez diye ,sözde...aslında kendi yalnız kalacak korkusuydu belkide... ablalarım destek oluruz dememişti..!! seneler sonra bir sohbet arasında biz dedik sen evlliliği seçtin dediler ..artık hiç bir şeyin önemi yoktu... çünki kaçan fırsatlar ve yılların geri dönüşümü olmuyordu...Hayatıma .. oğlumun dünyaya gelişiyle yeniden tutundum , kırılan umutlarımı tamir ettim ... sorumluluklarımı iyi yada kötü yerine getirmeye çalıştım... başarılı olup olmadığım tartışma konusudur hala...yaşayamadıklarımı oğlumda yaşamak istedikce bir şeyler hep ters gitti.. .şanssızlık diyebiliyorum .sadece...öğretmen olmayı çok istiyordum ... hayalimdi...çoçukluğumda bile benden küçükleri dizerdim sıraya ve ben vaz geçilmez hayalime bürünürdüm çarçabukca...
Annemide kaybettim.. şimdi birde öksüz olmuştum... yetimlik yakışmıştıda sanki üstüme ...öksüzlük fıyaka satıyordu gerine gerine....daha sonra hala derken ... üç cenaze.. ardarda...ablamın ölümü tam bir şoktu adeta... kalp amaliyatında masada kaldı...
Zaman zaman fırtılar esti evliliğim süresince, kasırgalar çıktı...vardan yoktan çıkan tartışmalar saçlarıma ak, ruhuma ihtiyarlığın adımlarını atmaya sebep olmuştu....kendime gelmeliydim... ne yaparsam hayatıma bir renk katabiliirdim ,? düşündüm ....zaman çok hızla geçmişti.. yaşım elliye dayandı...bişiler bulmalıydım .. ruhumu tazelemek adına.. sanırım buldumda...
okul yıllarımda sporla çok ilgiliydim hemen hemen sporun tüm dallarını yaptım diyebilirim ... bunu kullanmalıydım ... kafamda yanan lambaları artık söndürmemeyi düşünüyordum... bu işiklar bana yolumu aydınlatmada yardımcı olacaktı biliyordum....öylede oldu... seneler sonrada olsa ucundan tuttuğum eğiitimciliğin neferiydim... bu beni nasıl mutlu ediyor şimdilerde size anlatmakda zorlanıyorum....yakamı bırakmak istemeyen üzüntü abimin ölümüyle yanıbaşımda durdu..adeta mutluluğumu firenlemekdi amacı....üç senede ardarda gelen ölüm çok fazla değilmiydi bu güçsüz bedene..!!!. kaldırabilirmiydim bu kadar yükü..?... zaman herşeyin ilacı olmaya devam ediyor ve hayat mücadelesi sürüyor acısıyla tatlısıyla nefes alıyorsak eğer birşekilde üzüntüyede gögüs germeyi öğreniyorsunuz... çocukluğumdan çıktığım bu yaşamımın şimdiye kadar olan mesafe noktası,inişler çıkışlar , ölümler doğumlar olsada sürmekde... bizimde vademiz dolacak elbette... kime kalmışki bu dünya kalsın bizlere...
3.8.2012

kumsaldaki ayak izi