An gelip çattığında, öfkeyle teslimiyet arası bir duyguyla "buraya kadarmış’’ demeden hayatımızdan bazı yaşanılmışlıkların ölümsüz uykuya uyuduğunun farkında bile olamayız. Elimiz kolumuzun mahkum olduğunu ancak çaresizliğe sürüklendiğimizi görürüz.
Aciziyet şefkat ile tutar elimizden götürür ne olduğunu bilmeden, suçsuz olduğumuzu bile bile ödetir bütün zarar ziyanı. Geçen günlerle birlikte önce kor olur, sonra da yavaş yavaş soğur yaralarımızın acısı. Ardından bir yol alır tutar yüreğin derinliklerine ve birikmiş acıların yanında kendine bir yer bulur yerleşir.
Aslında unuttum dersiniz ama o yara kocaman kara bir leke gibi kalır kalbimizde yada yüzümüzden acı derin bir iz bırakır. Kimse görmez, anlamaz ve bilmez ama bunu yaşadığımız için içimizden kabuk tutmuş yaralarla yaşamaya mahkum kalırız. Bu yüzden nerede duracağımızı, nerede soluklanacağımızı bir türlü kestiremeyiz. Her şeyi bir kenara bırak öyle bir anda etrafımızda can dostlarımız dahil hiç kimse kalmaz. Tek ve yalnız başımıza karız, hiç kimsesiz.
Güzele ve her güzelliğin kaynağına, dosta kardeşe varmak için bir fırsat ararız, ama yok ki bulamayız. Hiç bir benlik senin acını bırak yüklenmeyi paylaşmayı bile kabullenemez.
Erteleniriz, hani kat kat üstüne vururuz da alttan yine sırıtır o ilk boya ve rahatsız eder gözümüzü. En güzel çare ertelemektir deriz içimizden. Bir kat boya daha atıp üzerine kurumasını bekleriz. Ne kadar doğru olur ki bu. Hani sadece kendimizi kandırıp dururuz.
Sonunda işin içinden çıkmaya bakarız durmadan. Hep gaflet ve çaresizlik içinden kurtulmaya çalışırız. Yaşamın içinden kendimizi temize çekmek için bir fırsat arayıp dururuz. Eski ile yeni arasına koca bir duvarın temelini atmak için elimizden geleni yapmak durumundayız. Çaresi kolaydır aslında ama çok azımız yaşadıklarımızdan ibret alırız. Evet yaşadıklarımızı hiç bir zaman kaideye almamak gibi bir yanlışın içine düşmemeliyiz.
Her derdin bir dermanı olduğu gibi kendi ilacımızı bulma çabasında olmalıyız. Yaşadığımız olumsuzluklara inat pes etmemeliyiz. Hayatın acımasızlığına savaşımızı açalım. Aklımız var gücümüz var hiçbir şey imkansız değil.
Ne güzel söylemiş,
" Güzel gören güzel düşünür, güzel düşünende hayatından lezzet alır" .

Ne olursa olsun hayat her zaman güzeldir güzelliğiyle yaşamak kaydıyla…