Bazen bu dünyaya ait olmadığımı düşünmüyor değilim... Her şey ,herkes bana öyle yabancı öyle uzak geliyor ki. Kendimi küçük kapalı bir kutuda hapsedilmiş hissediyorum. Küçük ve mavi bir kutuda...Niye bir türlü bilemedim çok severim maviyi,çok benimserim saydam berraklığını. Çok başka huzurlar getirir tonlarıyla...Ve bu dört duvarı insanlarla çevr ili kutuda,maviydi benim düşlerim ! Herkesten farklıydı hayallerim,tüm dünyaya aykırıydı fikirlerim.İnsanlar ise fotokopi makinasının kağıtları olmuştu o büyük dünyalarında. Hepsi birbirinin kopyası,hepsi insanlığın insan dışı ikizleriydi. Oysa ki ben onca sıradanlık,bunca rutinlik arasında,doğruyu ,farklılığı,sevgiyi arıyan küçücük bir kızdım sadece... Bu kutudan istediğim çok bir şey değildi aslına bakılırsa,bir tutam güven bir tutam sadakat ve bir tutamda dostluktu. İşte,işte hazırdı gerçek sevginin formülü ! Sahteleri,yalanları öyle sıkmıştı ki öyle yıpratmıştı ki küçücük kalbimi. Tüm hücrelerim uzun süreli yastaydı uzun zamandır. İhtiyacım olan tek şey bu büyülü iksirin formülleriydii.Bu küçücük kutudan istediğim tek şey sevgiydi ! yalansız,çıkarsız,saf,temiz,görkemli ihtişamlı uzun süreli bir sevgiydi... Bunca yalan dolan bunca sahte kişilikler arasında hala gerçek sevgiyi aramak bir cesaret miydi ? yoksa hayalperestlik miydi ? İnsanlar inandığım doğrularla olabildiğine alay edebilirken ben neden hala o ağızlardan düşmeyen ’ inandığım doğrular ’ uğruna her türlü fedakarlığı yapıyordum ? Bu bir gurursuzluk muydu ? yoksa ne kadar istikrarlı bir karaktere sahip olduğumun ispatı mıydı ? Kim bilir ! Ama hiç bir zaman inandığım doğrular değişmedi hayatımda,hep peşinden hep elinden tuttum o ’mavi düşler’ imin. Mutluydum bundan ,hoşnuttum. Evet bunca negatif insanların bana ,benim dünyama yaydıkları enerjiye rağmen hala pozitiflliğimle çevreliyodum o kareyi ! Bana uzaktan bakanlar insan dışı bir varlık olduğumu bile düşünürlerdi,görürdüm gözlerinde o yargılayacı rencide edici yadırgayışlarını. Çoğu zaman güler geçer,çoğu zaman gelir geçerdi o bakışlar. Oysaki ben insanları bu kadar net bu kadar sadeliklerle anlayabiliyordum. Ama onlar hiç bir zaman o karanlık yüzeyselliği bırakıp o kalın perdeyi indirip bakmadılar bana benim onlara baktığım gibi.Hiç bir zaman kendi dünyalarına dahil etmediler beni,etmesinler bırak ! etmesinler yalanlarına ortak,etmesinler sahteliklerine piyon... Farklıydım ben,varolmuş tüm düzene aykırıydı sözlerim,insanoğlunun en zayıf noktasıydım ben hiç görmek istemedikleri... Bu yüzdendi dışlanmış itilmiş eller,bu yüzdendi her şeyden bihaber gözler. Bırak sevmesinler beni bırak,maviliklerime bulaşmasın kirli elleri bırak uzak tutsunlar yalandan şefkatlerini. Hayır hayır istemiyor kaldıramıyor miğdem çıkar üzerine kurulmuş sevgilerini. İstemiyorum kalsın kalsın tüm dünya karşımda dursun hesap sorsunlar iğneleyeci gözlerle batırsınlar derime derime taa içime işleyen gözlerini,batırsınlar dikinlerini avuçlarıma .Ama yinede kalsın, tüm yalanlar dolanlar sahtelikler tam karşımda,düşmanım olsun hepsi olsun boşver ! Savaşmaya hazırım o küçücük mutluluklarımla ,savaşmaya hazırım onlarda olmayan şerefimle,bırak düşmanım olsunlar geçsin tüm dünya karşıma alsınlar silahlarını vursunlar bedenimle birlikte insanlıklarını,göstersinler vahşilikleriyle birlikte kıskançlıklarını. Ben ölürüm,içimdekiler ölmez,bedenim yere serilir bedenim yeri sarar ama ruhum kalır bu dört tarafı İNSAN larla kaplı kutuda.Ve şimdi tüm söyleyeceklerim bitti,sustuklarım ise hala,boyası eskimiş duvarlarda zindandı... Ve artık gitme vaktiydi,tüm çirkinlikleri arkada bırakıp sonsuzluğa,sonsuz düşlere sonsuz MAVİ DÜŞLERE koşma vaktiydi. Aldım yanıma kapalı kutumu,kitledim tüm kapılarını kötülüklere düştüm düş peşine,kaplumbağa gibi taşıdım evimi mutluluğa. Hadi maviliklerim denizinden gökyüzüne fırlat beni pamuklara sar maviliğine dayayayım sırtımı sonsuza dek hadi son bir defa fırlat çoşkuyla gökyüzüne en tepeye en zirveye,kalbimin ritmi yükselen bedenimle çelişkili olsun... Maviliklerim,tüm dünyayı çepe çevre saran,herkesin sahip olduğunu sandığı ama aslında benim içinde yaşadığım masmavilerim...



Seda ÇAKMAK