Hep yanlış zamanlarda yaşadım buna alışkınım, acım buna.
Hiç koyulacak bir yerim olmadı, hep süs bitkisi gibiydim. Varlığım neden? Ben bile bilemedim. Benden kaçılsın istedim uzak durulsun, ben kaçtıkça yakalamaca arttı oyun ötesi bir oyun gibi. Hayatım beni her yerde buldu hiç yalnız bırakmadı. İsterdim bir gerçekliğin yanımda olmasını, yanında olduğunu bilmek ayrı bir şey nedense. Sadece bilmek. Epik ve lirik cümlelerin içine hapis olma özümsemeleri bir yana buraya yığma yapı halinde döşemek, kalp ağrısı. Seni nereye koyamayacağımı bende bilemediğim gibi kaçıp gideceğini de adım gibi görürcesine olasılıkları rahat bırak diyorum. Korkarak, ürkerek, titreyerek ellerimin buz kestiği şu haliyle bile.
Çok mu bencilim? Belki de, belki de sana haksızlık ediyorum. Zorluyor muyum? Bunu yapmama sakın izin verme. İnsan bazen egolarına yenik düşer. Evet evetler, hayır hayırlar, doğru - yanlış butonunun hangisinin olduğunu hala bilemediğimiz bir sistemdeyiz, icat edilmemiş bir makine var karşımızda oysa. Alışkın olduğum kadar gitmelerden yorgunum. Sessizliğinin düşünen yanından kırılıp çıkmasını görebilecek miyim?


goblin