Bulut’un yeryüzünün  bazı kısımlarına yağan gölgeleri gibi , beni Güneş’te bırakmalarının  nedenini soruyorum sana. Rüzgarın mı yoktu,üfleyemedi seni benim ufuklarıma.!
  Ben Güneş’te kaldım baksana. Her yanım yanık , her yanım susuzluktan çatlayan  duvarlarım yüzünden yıkık...
Ne zaman elimi atsam bir damla suya,bulutum olmadığın için buharlaşıyor hep. Sen yanımda olmadığın için aşıyor güneş haddini.... 
  Şimdi .... Gölgeleyemediğin topraklarımı terket.... Senin gölge zannettiklerin bir avuç hayat karası önümü kesen... 
   Ben öyle güneşlerde sırtımda mataram,  suya hasret yaşadım ki....  Okyanusu gölgelesen , bana hayretmez. Ben kendime hasırdan bir gölgelik yapar uyurum yarınlara.... Çabucak uyanıp , örterim üstü  açık kalmış kelebeklerimi.Sen bulut olmaktan utan artık. Bulut dediğin rüzgar üflemeden de olurdu hoyrat. Bulut bulut seni arayacağıma, bırakırım rüzgarlar savursun beni...