Yıldızlar…

Hatırlıyorum çocukluğumda en sevdiğim şey ailemle sahilde yürümekti. Milyonlarca yıldızın altında… Zıplar, elimi uzatırdım. Dokunurdum da! Gözlerimi kapatır, alırdım elime birini. Koca bir dünya taşırdım elimde o zaman: ellerim küçük, dünya büyük! Bedenim küçük, kalbim büyük!

Kalbimde milimetrik odalar içleri saray yavrusu… Her oda yıldızlarla kuşatılmış. Her odada herkese yetecek, artacak sevgiler… Ben küçüktüm, küçücük; kalbimse umman!

Her gece yatmadan önce izlerdim yıldızları, bir dilek tutar uykuya bırakırdım kendimi. Her dileğimde gülümserlerdi bana, çocukluğumun gizli sırdaşları, ışıltılı yanı… Ve ben yine her gece gözlerimi kapar uzatırdım ellerimi onlara; okşar, iyi geceler öpücüğümü verirdim ve bazen de kulaklarına fısıldardım dileğimi. Rüyalarımda yıldız olurdum gökyüzünde. O kapkara semada ışık saçardım binlerce. Kalbimin saflık, güzellik denizinde yüzerdik beraber ve yine o denizden herkese mutluluk dilekleri yağdırır, sevgi dağıtırdık! Sevmekle her şey basitleşirdi, sevmek en kolayıydı! Ben küçüktüm, kalbim büyük! Ben küçücüktüm, sevgiler büyük!

Her şey büyüktü: ayakkabılar, üste yeni alınan mantolar, kazaklar, ağaçlar, hele kuşlar, hele evler… Gökyüzü mü? Akıl almayacak kadar geniş…

Bayram öncesi sevinci taşırdı benim yüreğim her dakika. Ben küçüktüm, kalbim yıldız dolu!

Ben büyüdüm…

Ben küçüktüm, yıldızlar çok! Ben küçüktüm, insanlar büyük, binalar küçük. Ben büyüdüm, insanlar küçük, binalar büyük. Yıldızlar mı? Artık yok!

HİLAL BAYRAM