NANKÖRLÜK DİZ BOYU

İçinde bulunduğumuz çağda her geçen gün şaşırıyorum.Her kişiye, her olaya, her duruma karşı bir şaşkınlık.İnsanların hırslarından, çıkarlarından, yüzsüz olmalarından dolayı oluyor bu tepkim.İnsanların nankörlüğü desem daha doğru olacak.

Atalarımız ne güzel dile getirmiş: “İYİLİK YAP DENİZE AT, BALIK BİLMESSE HALİK BİLİR.” Bu söze iyiden iyiye inandım artık.İyilik yapıyorsun, değer görmüyorsun.İyilik yapıyorsun, en ufak hatanda siliniyor hepsi.Farkına bile varmadığın, istemeden sergilediğin bir davranışta kötü olarak yargılanıyorsun.Bütün kıymetin yerler altına alınıyor o an.Peki soruyorum.Neden böyle olduk biz? Neden iyilikler unutuldu da hatalar, kötülük olarak nitelendirildi? Neden nankör hale geldik biz? Oysa ki geçmişimiz ne kadar güzel.Bizden önce yaşamış insanlar, ne güzel bir hayat stili benimsemişler.Birlik beraberlikler, sevinçler, acılar ortaklaşa yaşanmış hep.İlişkiler, çıkara yönelik değil, samimiyete yönelikmiş.Nankörlük nedir bilmemiş bile o insanlar.Ne yazık ki biz onlar gibi olamadık.Onların hayat tarzlarını, davranışlarını, birbirlerine duydukları güveni tertipleyeceğimiz yerde tam zıttını yapıyoruz.Yazık.Hem de çok yazık.

Sanırım bu durum hep böyle gidecek.Üzülerek söylüyorum ki toplumun, kişilerin nankörlüğünü engelleyemeyeceğiz.Ne söylesek, ne diller döksek kar etmeyecek.İnşallah bu durum düzelir demeyeceğim, çünkü hiç sanmıyorum.Hele hele yaşadıklarım ve gördüklerimden sonra…