Bir süre caminin banklarında oturdum ve önümden gelip geçen insanlara baktım. Camiye bakarken aklımdan şöyle bir düşünce geçti, cami sadece yaşlı insanlar için mi acaba günümüzde? Camiye girenlere bakıyorum da hep yaşlı insanlar. Gençler yüzlerinde kayıtsız bir ifadeyle caminin önünden geçip gidiyorlar, sanki cami orada yokmuş ya da onlar için değilmiş gibi… Günümüzde toplumda şöyle bir algı meydana geldi herhalde diye düşünüyorum, yaşlanınca ibadetlerimi yerine getiririm. Gençken gitmek neden?
Kendilerine uzun süre yaşayacakları konusunda çok güveniyorlar herhalde. Belki de ölümün bu kadar yakınlarında olduğunu hatırlamak istemiyorlar ondan kaçmak istiyorlar gibi. Nereye kadar kaçabilirler ki? Günümüzde insanoğlu maddeciliğin içinde sıkışmış vaziyette birilerinin onu uyandırmasını bekliyor. Her şeye maddeci bir kimlikle bakıyor ve manevi değerler yok sayarak yaşıyor. Her şeyi mantık ile akıl ile halletmek istiyor. Ama âdemoğlunun aklı sınırlıdır her şeyi anlamaması ve ya belli bir kalıba oturtamaması mümkündür.
Bazı olaylara akıldan ziyade kalp ile bakmak gerekir. Akıl gözleri kör olan bir insan vücuduna benzer ilerler ama ilerlerken de bir yerlere çarpmadan edemez. Kalp ise bacakları olmayan bir insan gibidir etrafını görür ama ilerleyemez birinin onu yanına alması gerekir. İşte bilgelik akıl ile kalbin bir araya gelmesiyle ortaya çıkar. Akıl ancak kalp ile birlikte bir bütün oluşturabilir ve doğru yolda ilerleyebilir.
Bir insanda bunlardan biri eksik olduğu zaman doğru yolu bulması imkânsız bir hale gelir. Başka bir deyişle madde âlemi ile maneviyat âlemini dengede tutmalıyız.