Derince bir soluk çizdim geçenlerde. Elimde kalem üzülmeye üşenmedim. Beyaz kağıdın dışı karardı. Çizgilerim içiçeydi, iç çekmek gibiydi biraz da. Su üstünde kaynaşan baloncukların pıt pıt kaybolması gibi ya da. Bir anlam beklemek abesti hayatın suyu pek derinlere kaçmış kuyusunda. Elimde kalem öylece bakakalıyorum sık sık ak kağıda bu yüzden. Izdırap çizeyim dedim, tebessüm, seslenme, sitem... Çizemedim. Derince bir soluk döküldü ellerimden kağıdın ipek tenine de ben anlamadım. Uzun bir yolculuk sanıyordum. Sayısız soru, muazzam cevaplar... Düşe kalka gidecektim belki ve ayırdına varacağım bir arayışla sarmaş dolaş. şimdi ise elimde malum eskiz ve bir tutam anlamsızlık...
Bir trenin herhangi bir vagonunda, herhangi bir sevgilinin özlem dolu gülümsemesini çizmeye çalışıyorum şimdi de. Dışarıda zifiri bir vurdumduymazlık. Toprak kokusu sarıyor kımıltısız duygularımı. Bir tutam sahiplik sarıyor benliğimi. Dursun istiyorum tren, düşüncenin kırkayak sesleri. Ve zihnimi kemiriyor bulduğum cevaplar, elim kaleme gidiyor. Derince bir soluk... Kalbi kırık bir sayfa bırakıyorum ardımda...