Yarının doğum günüm olması nedeniyle,bugün şööyle bir baktım geçmişe.Zaman tünelimde neler olmuş diye.Benim çocukluğumda..İlkokul 1..2..Şu soru sorulurdu çocuklara genellikle.-Büyüyünce ne olacaksın?(Şimdi erkekleri karıştırmayalım.Paşa,subay vs..)Kızlar bu konuda daima iki fikre ayrılırdı.Evlenmek isteyenler ve öğretmen olmak isteyenler..Sıra bana geldiğinde,henüz karar vermediğimi söylerdim.Sonunda 2.sınıfın ortalarında seyrettiğim bir filmden sonra,nihayet ben de kararımı verdim.AJAN olacaktım...Da..Öncesinde biraz karate falan bilmek lazım.Ajan dediğin vurdu mu oturtmalı.Aldım bir kaç tane resimli kitap,başladım evde çalışmaya.Çalışmalarımın sonucunu da ,her gün okula ana kapıdan girmek yerine,duvarın üzerine çıkıp,oradan gözüme kestirdiğim herhangi birinin üzerine-Artık Allah ne verdiyse-uçan tekme hareketiyle atlayarak denemekteyim.Gel zaman git zaman biraz pratikten sonra iş geldi esas konuya..Benim bilgi casusluğu yapmam gerek.De..Kimler ile kimler arasında olacak bu?Biraz da bu konuya kafa yorduktan sonra çözdüm meseleyi..Organizasyon gerekli..Böylece sınıftaki kızlar arasına NEDENSE bir soğukluk girdi..Ayrıldılar mı sana iki cepheye.Aralarında ortak tek arkadaş ben kaldığımdan,her teneffüste gruplar arası bilgi akışı gayeet bir düzenli ilerlemekte.(Arada saç saça meydan muharebeleri de oluyorsa da..O beni ilgilendirmez ajan olarak dimi?)Lakin gün geldi uyuyan güzeller uyandı.Tabii direkt öğretmene şikayet.Öğretmen sordu bana nedenini.dedim ki:Kötü bir niyetim yok.Ben ajan olmaya karar verdim.Onun için de biraz pratik yapmaktayım sadece.Maksat ,elim kırılsın.O da şöyle cevap verdi bana:O dediğini yapana ajan demezler.Olsa olsa müzevir (?)derler.(Artık nerden biliyorsa!Demek ki ona da bir ilham geldi o an.Elimi cetvelle kırmayı da ihmal etmeden üstelik)Neyse,bu bana öyle bir ders oldu ki,bir daha dedikodu bile yapmadım hayatımda..Bu iyiydi,hoştu da.Ama beğendiğim tek meslek de gitmişti elden.Ne yapmalı şimdi.Dedim ki,O zaman ben de öbür kızlar gibi evleneyim bari.Lakin Kiminle?Gayet iştahlı bir çocuk olduğumdan önce pastacıyı düşündüm.Bir pastacı ile evlensem.Bol bol pasta yerim.hem de bedava..Sonra ye ye bıktım hayalimdeki pastalardan.Dedim ki kasapla mı evlensem ne.Pirzola,bonfile vs.Bedava hem de..Kıyafet falan da gerek..Yoksa konfeksiyoncu mu olmalı..Karar veremedim.En iyisi babama sormak.(Sıkıysa annene sor desene)Nasılsa entellektüel babam,düşünen sorgulayan fikirleri olan kızını pek bir sever.Baba,dedim.Ben büyüyünce evlenmeye karar verdim.Ama tek koca yetmeyecek galiba,masraflarımı karşılamaya.Ben n’pim şimdi bu durumda?Babam da -bir iktisatçı olarak-şöyle yanıtladı beni..3-5 koca ile masrafları karşılamayı düşüneceğine,doğru dürüst oku da.Adam ol.Kendin karşıla.Kimseye ihtiyacında olmaz.Müdanan da kalmaz o zaman..DEYİŞ O DEYİŞ İŞTE..