Çocukluğumdan ,özlemle hatırladığım en saf sevincim,bir uğur böceğini parmaklarımın


üzerinde gezdirmek;en saf inancım da bir dilek tutarak onu uçurmaktı.


O,parmaklarımın arasında tatlı tatlı gezinirken;ben de dileklerimi bir sıraya dizerdim.Öyle


yükte hafif pahada ağır hediyeler değildi,dileğim:küçük renkli şekerler,şekilli çikolatalar ,cicili


bicili elbiseler...Dileklerimi sıraladıktan sonra uğur böceğimin beni duyduğunu-daha doğrusu


kalbimi okuduğunu -sanarak dupduru bir niyetle dileklerimi onunla paylaşırdım.Artık minik


böceğimi uğurlamanın zamanı gelirdi.Sadece bu anlamlı merasimde söylediğim şarkımı



fısıldamayı da ihmal etmezdim:" Uç ,uç böceğim.Annen sana terlik ,pabuç alacak...".Ve


boyundan büyük bir görev yüklediğim uğur böceğim,küçücük kanatlarıyla gözden


kaybolurdu.


Şimdi,o saf sevincimi ve inancımı yeniden yaşamanın gayretindeyim.Nerede bir uğur


böceği görsem,aynı seremoniyi tekrarlıyorum;ancak dileklerim eskisi gibi şeker çikolata


değil.Paha biçemediğim kıymetler almış,onların yerini.Herkesin yaşamayı dilediği


mutluluklara hapsolmuş,umudum.Aslında uğur böceğim,sıradanlığın çoğu insan için büyük


mutluluk kaynağı olduğunu öğretmiş ,bana.


Her şeye rağmen, uğur böceğimi çok uzaklara uçurduğumu düşünüyorum;"Çocuk


Dileğim"i arıyor olmalı...


YAZAN :BENAN BİHTER BAYRAKDAR