Güzel bir gece...Herzaman sorarım kendime "yazmak ne zaman güzeldir?" diye.Tam bir cevap olmasa da sanırım sıkıntılıyken yazmayı biraz daha seviyoruz...Niçin mi?..

Kız arkadaşım beni terkedeli 1,5 ay ediyor,ailem yüzüme bakmıyor,cebimde sigara param bile yok ve tüm bu tersliklerin bileşkesi olarak bir haziran gecesi üşüyorum...

Neler yapamayan ben! Şimdiki benden habersiz iki ayrı kişilik olup savaşıyorum kendimle..Ve gözlerimin kağıdı seçemediği bir sıcak,bir soğuk gece de karalıyorum saçmalıklarımı.Sonra tanımadığım arkadaşlarım geliyor aklıma.

Tanımadığım ama hep sevdiğim 6 milyar arkadaşım,bu çoklukta kendimi kaybediyorum,sesler ve seslenişlerle aranırken kendimi yazı yazarken buluyorum sonra...

Karşı balkonda yine tanımadığım güzel bir kız.Aman Allah’ım! El mi sallıyor bana?..Sinsi mantık hayalimi de boşa çıkarıyor.Cebinde sigara parası yok,el sallar mı o güzel kız bu karanlık boşluğa...

Sonra cümlelerimin başına dönüyorum "yazmak ne zaman güzeldir" diye.Unutuveriyorum yine,belki de bilerek..

Çiftçimin sürdüğü toprağı düşünüyorum.Benim toprağı sevdiğim gibi toprakta seviyor beni biliyorum.Toprağa uzanmış,gökyüzüyle konuşup,yıldızlarla şakalaşıyorum.Bulutlar kızıyor onlara olan kayıtsızlığıma.Yağmur olup,bela olup geliyorlar üzerime.Toprağım çamur oluyor ben ise çaresiz kalıyorum...

"Yazmak ne zaman güzeldir" diyorduk,sanırım şimdi güzel böyle çaresiz,böyle yıkkınken...

Herşey kötü gidiyorken ne dersiniz: "sever mi beni şu karşı balkonda ki kız?"