Bazen, kimse yoktur..
Bazen kimse yoktur koca bir yalnızlığa yelken açarken,
Kimse bedeninin kırbaçlandığını göremez, yarı gülen suretine aldanırlar.
Acıdan topallar ruhun acıdan köpek gibi yanar ruhun acıdan ölürsün her gün,
Duymazlar...
Kalbinin sesi o kadar cılızdır ki, Tanrı bile terketmiştir seni kader dediği çöplükte..
Her nefes alışın o kadar yakar ki canını...
Ağlayan bir annenin hıçkırıklarını duyana kadar.
İşte o an o his, dünyadaki hiç bir lisanın tercüman olamayacağı, acının üstüdür....
Acıdan ölüyorum.
Ve her ses sessizliğin kendisi olmuş odamda.
Yalnız ölmek istiyorum saçlarım ağarınca.
Ardımda bir yangın bırakarak...
Acıma sebepleri ateşle boğacağım gözyaşlarında yakacağım...
Yalvaracaklar...
Benim her gece çaresizce Yaradan’a yalvarışım gibi...Sızlanacaklar...
Yangından kurtarmak istediğim tek bir şey var..
Onu alacağım.Alamazsam sebebi olanlar kül olacaklar !!

Biri bana " alacaksın, hepsi geçecek desin"
onun kulu köpeği olacağım....
Ece İslâmoğlu