Çok eskiden kalma bir his gibiydi tanışıklığımız.Bilmeden karşılaştıysak bile hatırlamıyordum.Bir iz bırakmamıştı bende.Ama ilk gördüğüm an; tanıdık geldiniz.Fena da değilmiş aslında demiştim hatırlıyorum.Çokça bir bilgim yoktu erkekler hakkında.Bildiğimi sandığım ne varsa yeri çöp tenekesiydi.Koşullandırılmıştık.Hele ben...Nasıl da düşmüştüm bu tuzağa...Yılankavi yolların asi kızı...Hiç bir zaman ana yolları sevmemiş,hep bir ağaç altından sapakları tercih etmiş.Duyduklarına hiç bir zaman itibar etmemiş.Ama gene de basmakalıp bilgilerle karşınıza dikilivermiştim.Cahillik işte.Hoşgörünüz...
Ama parlak bir öğrenci oldum.Okuldaki gibi değil.Okulda,hamallığı sevmezdim.İşimi görecek kadar ilgilenirdim herşeyle.Şansım da hep yaver giderdi.Dinlediklerim aklımda kalırdı.Fakat sizinle iyi bir öğrenci oldum.İnceleyerek tanımayı öğrendim.Bilgilerimi değiştirdim.Kalıplaşmış olanları özellikle.
Ne çok yanlışım varmış.Ne çok doğru bildiğim yanlış...Hepsini yıkıp arkama attım.Bir merdivenden yukarıya çıktım.Ve çıkarken anladım.Aşk bir merdivenmiş.Sadece aşkın en derinine tırmanmadım,ruhumun da derinine tırmandım.Aşkın bir sihir,tedavi eden bir ilaç,büyümeyi sağlayan bir vitamin,bir gençlik aşısı olduğunu öğrendim.Tanık oldum.Heyy gidi eski ben,dedim.Bir köylü kızı tanımıştım yıllar önce.Deli gibi bir şeydi.Sevgilisiyle birbirlerini gıdıklayıp güldüklerini anlatırdı.Kaçmışlardı sonra.Yıllar sonra tekrar karşılaşmıştım.Bu sefer ben yanında deli gibi hissetmiştim kendimi.Büyümüştü.Yüzünde acı adeta çığlıklar atıyordu.Gözleri ben gördüm diye haykırıyordu.İçim cız etmişti.
Ben hep bir şeyler yapmak istedim acıyı gördüğüm yerde.Nasıl yapacağımı bilmesem de,mutlu baksın gözler istedim.İnci gibi parlasınlar...Ağlamasınlar...
Siz beni çok üzdünüz.Siz...Geçmişimdeki karanlık yüzler...Olduğunuz yerde kalın.Her ne kadar çoook eskiden tanışmış da olsak.Beğensem de sizi...Sevsem de...Hasretinizle yanıp kavrulsam da...Sevdiğim şarkılarda ağlasam da bazen,artık arkamdan el sallamanızın vakti geldi...Geçti bile...

HOŞÇAKALINIZ...