Söz vermiştim geceye;hakim olan sessizliği seninle bozmayacağıma dair.Ama baktım;aklım duygularımla bağdaş kurmuş,oturmuş,seni konuşuyor..Nasıl da içten anlatıyor;gülüşünün sıcaklığını,duruşunun güzelliğini,seni sen yapanları...Aklım hissetti duygularımın yürekteki kabarışlarını...Sevmekten korktuğum kadar,sevmekten kendimi alamadığımı da fark etmişti.Belki de biraz nasihat etmeliydi bu gece bana.Haykırmalıydı yüzüme gerçekleri tüm çıplaklığıyla,ama yememeliydi hakkımı da.Hayatın kurallarından bahsetmeli,duygularımın yanına bir nebze de olsa aklımı koymam gerektiğini hatırlatmalı,beni ben yapan değerleri kaybetmememi sağlamalı...Belki de tutmak istemeyeceğim gözyaşlarımı ve muhtemelen de eşlik edecekler bana.Duygularım sensizliğe,aklım ise varlığına ağlayacak..Nasıl bir aşktı bu böyle?Arkandan defalarca gözyaşı dökecek kadar sevmiştim seni..Gurursuz damgasını yemeyi kabul edecek kadar sevmiştim seni..Ve karşıma çıksan yüzüne tükürecek haddede de nefret etmiştim senden çoğu kez..Ama yüreğim seni çok sevdi.Aklımın tüm ikna çabalarına karşılık;sen her gece dalmak istediğim uyku alemine inat bütün hücrelerimde yaşayan oluverdin...
EMİLLY