İnsan en çok sahip olamadıklarını ve kaybettiklerini özlüyor....


Çözümü zor bir bilmece insan.Tam çözdüm zannederken bir yerlerde hata yaptığın,ünsüz harflerin çakıştığı sil baştan yeniden çözmeye çalıştığın bir bilmece.
An’ın değerini bilmek lazım diyoruz.An nedir ki ? Bir lahza an ! Kelebek misali yaşanan an’ı geri getiremediğin ,bir saniye bile geri dönemediğin..Bazen dönmek için herşeyini feda edebileceğin,bazense dönmemek için herşeyini verebileceğin.Yaşanmışlıklar hiç yaşanmasaydı dediğin,yaşanamayanlar keşke yaşansaydı dediğin.İnsan bu dedim ya anlamak zor diye.Bazen yaşadığına ağlar,bazen ise yaşayamadıklarına.Keşkeleri hiç bitmez
Kelimeler Kitabında Keşke’lerle sıkı dosttur.Memnuniyetsizdir insan.Sıkıntısı ,derdi,hüznü hiç bitmez.Belki de hüzündür onu olgunlaştıran.Geçen yıllar değildir yaşanmışlıklardır onu olgunlaştıran.Her hüznün içinde bir gözyaşı saklıdır.Her bilmecenin sonunda bir mesaj saklı olduğu gibi.Kimi zaman bakışlarıyla anlatır meramını,kimi zaman yazdıklarıyla,kimi zaman çığlıklarıyla,kimi zaman sessiz yakarışlarıyla kimi zamanda( ki çoğu zaman böyle olmuştur) hangi yolu denerse denesin anlatamaz.En acısı budur bence.Nedense insan hep kendini anlatmaya çalışır.Anlamaya çalışmaz.Anlaşılmayı bekler,anlamaktan bihaber.İnsan bu,odak noktasının hep kendisinin olmasını ister.Bilmez ki bazen hedef olmaktansa,nişancı olmak daha iyidir.Pişmanlıkları hiç bitmez mesala.Heşeyden pişmanlık duyar.Yediği tatlıdan,kurduğu arkadaşlıktan,kavga etmekten,günah işlemekten,para harcamaktan,güvenmekten.Ama bunları yapmaktan da hiç vazgeçmez.Yanılgılarla başlar öğrenmeye,yazgılarla devam eder pişmeye.Kendini kandırmaktan ise hiç vazgeçmez.
’Herşey güzel olacak inşallah ’diye başlayan ve hüznün üzüntünün sonundan biten ve başlayan ,başlayan ve biten cümle hep aynıdır.’Herşey güzel olacak inşallah’
Umudu vazgeçtiği yaşamına taze kandır her zaman.Solmaya yüz tutan yanakları ,küllenmeye başlayan çaresizliklerin ardından hep umut gülümser sıcacık.Dedim ya insan bu,gülümseyene gülümseyerek karşılık vermek fıtratında var diye..
14 yaşındayken 15 yaşındayım demek,17 yaşındayken 18’ime girdim demek adettendir.O yaşlarda bir yaşın bile önemi oldukça fazladır.Neden sonra yaş 30’u geçince yaşlar saklanır,gizlenir,bayana yaş sorulmaz diyerek gerçeklerin arkasınıa saklanırlar.Hoş bu da birşeyi değiştirmez ya, 40 bedenken 38 beden giymeye çalışmak,60 kilo iken 58 kiloyum demek herşeyi biraz daha iyileştirir.Bu ufacık yalanlar onların saklı oyuncaklarıdır.
Bilmek bir sanattır,bildiklerini aktarmak ise ayrı bir sanat.Bizler sanatkar olduğumuzu düşünürken ,çevremizde o kadar çok bilmeyen öğrencimiz vardır ki..Hepsinin akıl hocası kesiliriz.Maharetlerimiz,hayat hikayalerimiz,anlatacaklarımız,yaşanmışlıklarımız,örneklerimiz hiç bitmez.Kendi muhtaçlığımızı unutup,bildiklerimizi sıralamaya devam ederken,bilmediklerimiz içnse hiç renk vermeyiz.İnsanız nihayetinde...Bir zaman sonra yine bir karamsarlık,yine üzüntü yine keder kalır avuçlarımıza .Sağlıklı günlerimizi unutup hastalığımıza yanarken,mutlu günlerimizi unutup mutsuzluğumuza ağlarken ,varlığı unutup yokluğa dert yanarken dilimizden o bilindik söz dökülüverir.
’Herşey güzel olacak inşallah’
’Yaşamak için ne güzel bir sebep !