Hayat ! Hep yanlış yapmamıza mı yol açar yoksa bizmi yanlışa sürükleniriz. Buna bir cevabı olan var mı… Güvenmek… En güzel şey kimseye güvenmemek… En acısı da bu. Güvendiğimiz bir insan mutlaka olmalı. Rabbim karşıma güveneceğim bir insan çıkar. Yalnız ona güveneyim. Yalnız onda huzur bulayım. Bir beladan kurtuldum derken yenpyeni bir sayfa açarsın hayatına. Biri çıkar karşına ve seninle bir hayat paylaşmak istediğini söyler. Sende bu söylenenlere ne hikmetse kanarsın. Ama aldanırsın. Ve sonunda yanarsın…

Kime inanacak ki insan… Bunları söyleyen insan çekip giderse, kime güvenecek artık. Kimi sevecek yıkılan yürek bir daha. Kimde bir daha aynı huzuru bulacak ? Sessizce neden gider ki insan. Bir sebebi olmalı bütün bu yaşananların. Ama nedir nedeni bir türlü çözemez insan. Yalnızca bekler… Ömür dediğin beklemek değil midir ki sanki. Ama geleceğini bilirsen o insanın beklemek güzeldir. Ama eğer ki gelmeyecekse giden beklemek ne çare…

İşte hayat bir yerinden yakalar seni vurur, kaçar acımasızca… İlk yüzüne bir gülümseme yerleştirir sonra onu çok görür ve elinden alır. Yüzüne bir tokat gibi çarpar göz yaşlarını. Ağlarsın. Kandıklarına, inandıklarına, yaşadıklarına, beklediklerine, yaşadığına ağlarsın…

Hayatın tokadını yememek için mücadele edelim. Rabbim neylerse güzel eyler.