eskiden bu kadar duygusal değildim dünya tutuşsa umursardım
ama hattinden fazla umursamazdım ne olduysa senden sonra oldu
seni gördükten sonra
sana dokundaktan sonra oldu
sen dokunduktan sonra başladı
rüzgar değseydi saçlarına dalgalansaydı saçların
göz kirpiklerim sallanırdı saçlarım tutuşurdu
oysa umarsız bir yaşayışım vardı duygulara senden önce
senden önce savaştan yeni çıkmiştım
yetim kalmıştım yıllarca bir anne şefkatinden uzak
bir baba okşayışından mahrum büyümüştüm aslında..
ama bunların hiç biri duygularımı senden ayrı sen kadar yakmamıştı..
ne zaman gördüm seni o sokakta içimde eriyen bir mumun yanışı başlamıştı
o gün içimde bir ateşin varlığını hissetmiştimnilk kez
senle başlayan bir yanış başlamıştı
ne zaman buldum seni en çokta nasırlı ellerim yumuşamıştı
çocuk ama bedeninden agır ellerim
annesinden yeni doğmuş bir çocuğun yüzüne düşen tebessüm olmuştun
o gün ilk kez bir tebessüm değmişti gözlerine
yüzüne bir ışık gelmişti
yüz yıllarca bir ışık bekleyen biri misali
bir ışık konmuştu odamın pençeresine
inanmıyordum ya ben bir umut olmuştu aşkın varlığı için bir mucizeydin içimde
inanmam için
kurumuş duyguların içinde boğulan çocuğun son umudunun son kapısında
parıldayan bir gülüştün sen
inanca yürüyen bir kalpte en büyük kanıttı aşkın...

ve ben mantıklı benden duygusal bene geçişte
neler neler geride bıraktım
ey akıl git başımdan demiştim ya sana
şimdi akıl geri dön otur tam kalbimin üstüne...
veysel tetik