Sessizliğimin
tüm Kadrelerinde nefeslenirken
hilkatimin muvacehesince bir insan olmam,
onun için hayatı anlamam, ruhumla barışık olmam
gerekmez mi diye sormadan edemiyorum.

Her şeyden habersizken…
Bir sahibe muhtaçlıyken…
Halimde umut için bakarken…

Zaman ve mekân sayesinde
sabitlenerek resmedilen o anı hangi çocuğun
güzel gözlerinde, halinde ki teslimiyette görmeyiz ki…

Geleceğin teminatları olarak
taltif edilen bu şefkatin emanetçisi çocukların
hak ve hukuku adına ne hezeyanlar beyan edilmiyor ki…

Oysaki tertemiz ve berrak
hafızalarıyla merakın eşiğinde
nefeslenirlerken muhakkak bir teslimiyet içindedirler…

Onlar için anne ve babaları
tüm varlıklarını seferber ederler…
Kendi hürriyetlerini vakfederler,
heveslerinden vazgeçerler…

Yeter ki
çocuklarımız
bir eminlik içinde
büyüsünler diyerek…

Kolay mı
anne ve baba olmak…
Onun değerine müdrik bulunmak…

Bir zillet uğruna
zevklere sarılmak…
Ne olduğu belirsiz ilişkilerde bulunmak…
Adına da bir hak diyerek nisaları pazarlamak…

Bizim olan,
milletin efradı bulunan insanlar…

Hak adına
nefes alan canlar çaresiz kalanlar…
Bizzat hakları ellerinden sökülerek alınan zavallılar…

Biliyoruz ki bunlar bizim canlardı…
Sahipsiz bırakılan masum kanlardı…
Teslim olmaları bizlere olan inançlarındandı…

Akıl… Nesil… Can… Mal… Din…
Gibi beş temel hak ve özgürlüğü korumak zorunda bulunan nizam…

Nizamlara vaziyete eden bizim olan insan…
Mazlumu zalimin ellerine teslim eden bir vicdan…

Ben yine sakin köşemde nefes alırken…
Tevdi edilen canın nihayetini beklerken…
Niyazımla ellerimi yaşlarla yüzüme sürerken nasibi beklerim….




Mustafa CİLASUN