Gün Bitti, Güneş Battı
Yaşadığım günler… Kalemi kâğıda her götürdüğümde bir ses yankılanıyor yüreğimden. Hep aynı türkü çalıyor gönlümün bam telinde. Ne zaman yaşamaya niyet etsem gözlerim izin vermiyor. Olmuyor işte… Hep aynı son karşılıyor beni, adını sayıklamaya başladığım yerde… Mutluluğun tarifi şiirlerimde saklı ama hiç dikkat ettin mi çoğunun nakaratı yok. Çünkü çoğu yazılırken sen yoktun yanımda. Çoğunda yokluğun yakındı bana varlığından…

Bir ikindi vakti sevmeye başlamıştım seni, ömrümün beni uğurlamaya başladığı saatlerde… Bu yüzden sanırım şu hep bitmeyen ayrılık. Zaten gerçek bir kavuşma hiç olmadı. Zira kavuşma diyebilmek için ikimizin de sevmesi gerekir değil mi? Ayrılık diyebilmek için de… Onca duyguyu bir başıma yaşadığımdan bu yorgunluğum. Ya da bir çift yüzükle yüreğimin kargaşasından… Ne çıkar ki bu serzenişin sonunda? Geçmiş hep geçmiş olarak kalacaksa yarınlara umut beslemenin ne manası var? Birkaç fotoğrafta yaşayacak güç bulmanın ne manası var? Adını sayıklamanın ne manası var?..

Gün bitti, güneş battı işte. Dünden bir şey kaybetmemiş karanlık her zaman ki soğukluğuyla yanı başımda. Hasret solukluyorum hiç bitmemiş bir hazandan. Ve tükeniyorum artık yaşamaya çalışmaktan... Haydi, yüreğimdeki sevgi; sahibinin yanına git. O yokken çok mahzunsun, bari sen onun yanına git. Ben onsuz yaşıyorum (!) derken sana ağır gelir bu yük. Ben de gideceğim zaten daha karanlık ummanlara. Bir ışık isterim Rabbimden ama ne kadar zor olur zifiriyi aydınlatmak… Bu yükü kaldırmak… Ne kadar zordur bir yüreğe iki şiir sığdırmak…


Enes Başak
www.enesbasak.wordpress.com