Özlemin En Mahrem Yerinde
Bir kar tanesi gibiyim güneşe meftun... Güneşi yaşamak ümidiyle onu arıyorum, eriyeceğimi bile bile onun yoluna düşmüşüm... Ne hazin sevda, kavuşmak benim için zaten ölüm... Seni aramışım güneş gibi, bir tebessümünde ya da bir bakışında eriyip gitmek için... Seni istemişim yıllarca sahip olamayacağımı bile bile... Sahipliğimde öleceğimi bile bile... Şimdi bir kar tanesinin güneşin avuçlarında nasıl yaşadığını anlamaya çalışıyorum... İdrakim yetmiyor, takatimin üzerindesin sana sahip olmayı anlatmakta... Ne yapayım bir kırık sazım nağmelerim böylesine çok uzağında seni yaşamanın…

Bir kar tanesiyim, uğruna eriyeceğimi bilerek seni sevmeye koyulmuşum bu hayatta. Sen beni kabul ettikten sonra erimek zaten benim borcumdur sana... Avuçlarına al sık beni, erit beni günden güne o güzel gözlerinde... Yaşat beni özlemin en mahrem yerinde...

Hayatı yaşıyorum yeniden, sanki hiç yaşamamış gibi... Hep sevgimi överek seni anlatmaya çalıştım ama yeni fark ediyorum nasıl bir bencillikte olduğumu... Büyük olan sevgim değil, büyük bir sevgiyi hak eden varlığın oysa. Ne söz söylenir ki seni tasvir için ya da ne ile adını koyayım; gönlüm, hayatım, her şeyim... Sen bu kadar basit değilsin... Benim basit hayatımla adını koyamam, sadece ben demekle seni tarif edemem... Uzağındayım seni hakkıyla anlatmanın, çok uzağındayım seni hak ettiğin gibi sevmenin... Ne zaman ki vazgeçer gönlüm senden anla ki zaten ruhum terketmiştir beden kafesini...

Seni yaşamak yalnız düşmeli bana, haricine ölümün yüzü gülmeli… Ya da bırakayım ruhumu tarifini yapamasın varlığının... Gülmeyi unutan kalbime ağlamayı unutturdun, şimdi sana kalkıp kalbim demek ne kadar abes olur... Seni kendimle tarif edemem, iyisi mi cennete havale edeyim... Dünya ve ahirette nimetim sana diyeyim... Zaten hatırlarsın sen bana Allah’ın rahmetisin… Yaşayacağım ömrümün en başta verilen nimetisin...

Sevmek hiç bu kadar güzel olmamıştı ve aşkın tarifi hiç bu kadar aciz kalmamıştı…


Enes Başak
www.enesbasak.wordpress.com