Bir ovada tek basina bir mese agaci vardi.

Cevresinde de genc agaclardan olusan bir dag vardi.

Karanlik ve puslu bir gunun aksamiydi.

Saatler gece yarisini vurdugunda korkunc bir firtina baslamisti.

Hizli esen ruzgar mese agacinin govdesine hizla carpiyor, yapraklarini dokuyor, dallarini bukuyor ve yere kadar egiyordu.

Dallarinin arasinda sukunetle uyuyan tum kuslar uyanmis ve feryatla uzaklara kacismislardi.

Gece yarisini gectikten sonra, firtina butun gucuyle yuz yasindaki mese agacini sokp cikarmisti yerinden ve o dev gibi mese agaci daha fazla dayanamayip birden bire, otlarin ve ciceklerin uzerine dusuvermisti.

Firtina yonunu daga dogru cevirmis, tipki o yuz yasindaki mese agacina yaptigi gibi onlarin uzerine esmeye ve onlari da yerinden cikartmaya calismisti ama bunu onlara yapamamis, istedigini basaramamisti.

Sabahin erken saatlerinde; iki yolcu dusen mese agacinin yanindan gecerken; iclerinden en yasli olani soyle dedi:

" Anlasilan, korkunc bir firtina olmus bu gece yarisi. Bak!... Asirlik mese agacini nasilda sarsmis."

"Yalniz bir seyi anlamiyorum . "
Diye konustu genc adam. Uzun uzun daga dogru bakarak.

Genc adamin ne demek istedigini anlamis gibiydi ve tebesum ederek;
" Cok basi. " dedi yasli adam
" Cok basit" mese yalniz kalmis firtinaya karsi.

Unutma ki:
Birlik, savasta her zaman basarilidir.
Hayatin butun zorluklari birlik ve beraberlikle asilir.