SON PERDE
Aynı bakışlar , aynı duruş , aynı mekan ve geride kalan aynı ağlayan yürek. Kimseyi umursamaz tavırlarınla sahne yine senin. Haydi başla oyununa…
Her zaman yaptığını yap ve etkile herkesi. Pırıltılarını saç etrafa , güç benim diye haykır çevreye , yine gel yanıma , yine sok hançerini ve hiçbir şey olmamışçasına geri dön geldiğin yere.
Saklambaç oyunumda gizlendiğim en güvenli sığınağımdın sen benim. Kimseler bulamazdı beni oradayken. Öyle büyüktün ki içimde , kimse zarar veremezdi bana. Korurdun beni her kötülükten. Ama yanılmışım! Nerden bilecektim ki bir gün yalnız başıma bırakıp gideceğini?
Uçurumun kenarında yapayalnız kalan bir yürektim artık. Kalbimin atışları gözyaşlarıma karışmış duyulmuyordu hıçkırıklarım. Nasıl değişebilirdi ki bir insan bu kadar çok? Ya da kim bu kadar hain olabilirdi? Sendin bu! Sendin bebeğim diyerek çekip giden , sendin her şeyimsin diyerek sırtımdan vuran , sendin gözyaşlarıma aldırmadan arkamdan ittiren.
Canım acıyordu. Korkumdan değildi titremelerim. Tek bildiğim vardı ; yok oluşumda bile seni seviyordum.Kokunu özlemiştim. Ne tuhaftı değil mi? Sen çoktan gitmiştin bense hala bıraktığın yerdeydim. Yarım kalmıştım , nefes alamıyordum. Dipsiz kuyuların soğuk karanlığında döküyordum incilerimi yavaş yavaş. Her an sonrasında biraz daha kararıyordu dünyam. Aklımda sen , gözlerimin önünde sen , içimde sen…
Düşlerimde yaşatıyordum seni. Gel demeni bekliyordum. Tüm acılarıma rağmen yine de seni istiyordum. Bir bakışın yeterdi beni hayata döndürmeye ; ama yapmadın! Dönmedin geri. Sensizlik tünelinde bıraktın beni ve devam et dedin arkana bile bakmadan. Ama ben yapamadım , unutamadım o eski sıcak gülümsemeni…
Yine bütün ihtişamınla çıkacaksın ve devam edeceksin oyununa kaldığın yerden. Ama bu sefer perdeler her zamankinden çok daha erken kapanacak. Çünkü salonda kimse olmayacak….