Onun adını söyleyerek dillenmişim. En çok onu sevmişim. Öyle anlatıyorlar...


O kadın hayatımın sızısı. O bir kalp ağrısı. Ne zaman başına bir şey gelse, boğazımda koca bir düğüm büyüdükçe büyüyor. Aklım can çekişiyor düşünürken. Ona bir şey olacak diye kalbim parçalanıyor.

Öyle asi ki! Öyle başına buyruk ki! Hayat mı üzerine ağır geliyor, o mu hayatın üzerine çullanıyor da bu kadar canı yanıyor bilmiyorum. Onun için endişelenmekten başka derdim kalmıyor...

Bazen kızıyorum yaptıklarına. Kıyamıyorum ki... Üzülsün istemiyorum. Onun için kalbini de kırdığım oluyor. O hesap soruyorum sanıyor. Delinin biri, çıldırıyor. Gözü bir şey görmüyor o an. Hayatıyla ilgili tehditler savuruyor. Yapar mı? Yapar! Onu iyi tanıyorum. Birbirimize benzeyen ne çok yanımız var. Onun orada canı yansa, benim burada içim dağlanıyor, darlanıyor.

Öfkesini de seviyorum. İnsan sevdiğini elekten geçirir mi? Ben huyunu suyunu hiç ayırt etmeden seviyorum onu. İyisi de başımın üzerinedir, kötüsü de... Hırçın dalgalarında beni değil, kendisini boğmak istediğini biliyorum. Biliyorum da ağrıma gidiyor işte. Yardım edemiyorum, huzur vaad edemiyorum... Kendisine bunları reva gördüğü için, evire çevire dövmek istiyorum onu. Taa ki kendine getirene kadar...

O kadın, benim her şeyim. Bilmiyor içimdeki büyüklüğünü, enginliğini, derinliğini... Şimdi ağlayarak yazıyorsam bunları, sesimi ona duyuramadığımdandır. Beni anlamayacak kadar kendinden geçmiş durumda. Ne zaman kendini kaybetse, yeniden bulması sanki bir ömür sürüyor. Ve kaybettiğinden çok bulamadıklarıyla geri dönüyor. Hayal kırıklıkları onu zorluyor. Devam edebilmesi için yanında olduğumu bilmeli...

İstiyorum ki, yardım edeyim, iyileştireyim. Elimden bir şey gelmiyor. O kadın, öyle bir kadın ki, onun bir damla gözyaşı hayatımı darma duman etmeye yetiyor. Buğulanmış camlardan süzülen damlacıklara benziyor günleri. Kederleri öyle usul usul ciğerine akıyor.

Mutsuz da olsa orada olduğunu biliyorum. Elimi uzattığımda, o kadar yakın. Soluğunu duyuyorum. Korkuyorum ona bir şey olacak. Bir gün beni kendisinden mahrum bırakırsa dayanamam. Onsuz bir hayatın nasıl yaşanıldığını bilmiyorum.

Ruhu damarlarından taşmaya çalışan, özgürlüğe aç bir kelebektir o. Kafeslerde yaşamak tadını kaçırıyor. Ben biliyorum bütün bunlar onun imtihanı. Ben biliyorum her ne yaşarsa yaşasın, hep söylediği gibi; ’’ayakları yerin dibine geçecek gibi sağlam, başı göğe değecekmişçesine dik’’ yola devam edeceğini. Yol çetrefilli, yol dik bir yokuş. Onun hayatı engebelerle dolu. Lakin o benim tanıdığım en atletik hayat maratonu koşucusu.

O benim hayatımın merkezi. Sesini duymadığım bir gün, eksiğim, azım, yarımım. Nefesimi onun varlığıyla, onun bu dünyada varoluşuyla içime sindiriyorum. Ne olur böyle mahsun bakmasa, hani öyle ağlamasa, isyan etmese hayata, avuçlarımda can çekişir gibi susmasa... Zor nefes alıyor şimdi. Biliyorum çok zor. Ne zaman dertlense böyle oluyor.

Öyle çaresizim ki, elim kolum bağlanıyor. Lokman Hekim olsam da iyi etsem onu. Ruhunu yıkasam, bir çare bulsam, derman olsam... Onu öyle çok seviyorum ki... O benim her şeyim... O benim ablam... O benim karındaşım... O damarlarımdaki kanın aynını taşıyan... O işte! Yazmaya zorlandığım kadın...








fulya/temmuz2012