Aşk od’unda yalnız yanmaya niyet etmişti...

Ve en güzelin adıyla ıslattı yüreğini...

Gerisi yalın bir sessizlik, gerisi aşinalıktı yokluğa...

Seher tutkunluğu kadar derin, gurub’un ahengi kadar özlem yüklüydü ...

Sapladı düşünce hançerini kelimelerin orta yerine...

Titredi kağıt ve can revan olup eridi...

Dudaklarını söküp attı seslere tutunamayan elleriyle...ıstırabını kokladı usulca ve düştü bir gölgenin avcuna...

Kimdi, neydi, kimseydi, hiçbirşeydi...

Aşk ad’ını yalnız anmaya niyet etmişti...

Duyulmasın diye söküp attı sesini...

Sadece O bilsin-di...

Hayat tümüyle sin-di...

Kalktı ...bir elinde kalem bir elinde kağıttan mezar...

Bütün duygulara yenik bütün duyumlara yanılgılı bütün duyuşları nüksetmiş...halsizdi..

Cümleler idam edilmiş, kelimeler sürgündü...

Öyle bir sabahla öylesine başlayan yanık bir gündü...

İçine ağladı aşk diye inleyerek...

Kimse duymadı O’ndan başka...

Çünkü

Harfsizdi...