Ruhum öylesine eziliyor ki, yaşama bağlandıkça seni arzuluyorum ve seni arzuladıkça ölmek için zaman kolluyorum, anlaşılmaz bir umut var hala içimde kaybetmişken tüm ışıklarını bu şehir karanlıkta seni arıyorum…
Gölgelerde, köşelerinde, çıkmazların tek gidilişliğinde, tekrarında gidilmişliklerin, sonrasında durgunlukların... Seni arıyorum, bir sözün boşluğunda, kabahatinde adanmış hayatın, kurallarında zamanın ve hırsında tüm insanların..

Seni arıyorum, “seni seviyorum” der gibi, beklemelerinde pencerelerin ve soğuk sabahların karmaşasında. Yolculuklarında ayrılıkların, kavuşmaların kucaklaşmalarında, günü batırırken, şafağı sökerken perde perde, hep gördüğüm yerde seni...
Arıyorum istasyonlarında çaresizliklerin, huysuz rüzgârlar kaçışlarında, yağmurun sağanak nöbetlerinde, ısrar sıtmalar tutuyor ve inanıyorum biraz daha sana gidimlerde sadece söz bunlar, seni aramak kadar yalanlar…
Her an varsın hatırladığım kadarsın, hayallerin, gülüşün, gözlerin… Gerisi ufuk çizgisi, ulaşılmaz…

Notalarında, olmayan bir şarkının sözlerini sana yazıyorum, deniz sıyrılıyor çocukluğunda senin, ellerin, düşlerin, gitmelerin… Gerisi hayal, biz gibi…
Böyleyim işte böyle yapayalnız böyle kendinden uzak soyut, uçunda bir serüvenin düştüm ya da düşecek gibiyim…

Anlatsam anlamazsınız, anlatamam… Ben hiç anlamadım ki.
Aklınızda tuttuğunuz ruhunuza işlemiş şarkılar vardır yıllar geçse de asla unutmazsınız bir gün öylesine bir anda söylersiniz. İşte böylesine dertli şarkıdır İstanbul sevdam aklımdan çıkmayan ruhuma işlemiş bazen kendini tekrarlayan, hangi anda aklıma gelse sıkışır gökyüzüm, çevremde yeşilin tonu kaybolur, deniz olur gözlerime hasret perdesinden takılan. Dudaklarımda durur eski sözler, kendine avunur gönlüm…
İçime gömülü bakışlarının acısı sürekli sızlarken, gülüşen menekşeler sokakları kavrıyor sonbahar geçişkenliğinde. Kendime uzak durdum, kendimle yoruldum yine belli belirsiz tılsımında hayatın. Karanlık geceye yayıldı, saçlarının kokusu onla birlikte yürüdü hasretin bıraktığı boşluklara. Bilmediğimiz dilde konuştu sevdalı anlatılar, biz suç aradık dilimizde. Oysa tekerrüründe hayatın sadece sana, bir sana aşk dedim ben, kendimde kaldım.

Deniz uzakları yutuyor mavi sessizliğiyle, uzaklar ardında saklanıyor, sen onların ardına yinede seviyorum seni. Denizlerden ve uzaklardan öteye sevdiğimiz iklimlere özlem bu kısaca. Fecr yutuyor karanlığı ben seni bekliyorum, umudum güneşin gömüldüğü ana kadar sonrası yine acı yine zulüm…

Mutluluk, güç bulunan ütopik masal ülkesi gibi, ne zaman kapılarını açsa, çocuklar gibi koştuk peşinden sen çocuk düşlerini doldurdun içine, ben, seni. Sende masal oldun.
Sen yine şanslısın hep sevileceksin… Ya ben… Seni arıyorum…

AsevimLİ
MardİN