Seni Bir Kez Daha Görebilmek
Yapmak istediklerimle yapabildiklerim arasında süzülen bir su gibiyim. Ne yana taşacağımın bilinmezliğiyle ilerliyorum. Her geçen an biraz daha tükeniyorum toprağın derinliklerine doğru. Fark edemediğim kadar sonsuz bu yol. Kalanlarımla kaybettiklerimin yasını tutuyorum, sadece bir iç çekiyorum. Dizelere, satırlara yaslanarak, her şeye rağmen kendim olmaya çabalayarak yaşamaya çalışıyorum…

Bugüne kadar sadece seni düşleyerek kalemimi savurdum; hasretin, yalnızlığın, acıların bataklığına… Ve şimdi bugün seni tarif etmek istediğim her dize dile gelsin, anlatsınlar acizliğimi, çaresizliğimi. İki kelimenin hakkını verebilmek için bu kadar acı çekiyorum, bu yüzden bu kadar sabrediyorum, ben seni geçtim hakkını ödeyememekten korktuğum cümlelerle yaşıyorum. Anlıyor musun beni ya da anlamak çaba sarf eder misin? Bilemiyorum… Yok olmak gibi bir şey bu, önce seni yaşamak ve sonra yokluğunu yaşamak zorunda kalmak. Ulaşmak isteyip de sana ulaşamamak, gözlerine birkaç dakikalığına da olsa yeniden bakmak… Hayallerim mi çok büyük yoksa ben mi çok küçüğüm…

Umudum seni bir kez daha görebilmek sadece, rüyalarımdaki gibi sana sarılabilmek. Güzelliğine anlam veremeyenlere armağan etmek istiyorum, seni göremediği için mahzun kalan gözlerimi... Aşkımın büyüklüğünü tasvirlerden çok uzağım, zira geçen günlere aylara rağmen hala senin için yazabilmek, senin için gözyaşı dökebilmek yeterince büyük bir tasvir değil midir zaten? Ne yana döneyim, hasretin dört bir yanımı kuşatmışken? Mutluluğumun nerede olduğunu nasıl bileyim? Karanlığımı dağıtmanı beklerken alıştığım karanlıkta şimdi gündüz gibi yaşıyorum. Daha büyü nasıl bir acı çekebilirim, daha fazla nasıl karartırım gönlümü? Daha neleri yaşayacak şu kalbim, bugünleri hatırladıkça keşke diyeceği?

Düşünebilmek seni, yaşamdan tat alabilmek... Yokluğunun perdesini üzerimden atabilmek… Başarabilmek yeniden, mutlu olmayı başarabilmek… Sensiz mutluluk tasavvurlarım çok sönük kalıyor. Yaşayacak olsam bile artık varlığını alıştığım yokluğunla girmek istiyorum kabrine. Dayanabildiğim kadar dayanacağım hem yokluğuna hem gül suretine… Seni cennete saklamak istiyorum, eğer girebilsem cennete (inşallah) ilk seni istiyorum. En büyük nimeti olarak Rabbimin bana rahmeti olarak seni istiyorum.

Yaşamak zorundayım. Ne kadar acı çekersem çekeyim yaşamak zorundayım. Seni düşleyerek yitip gidecek yıllarıma rağmen yerini doldurmaktan çok uzak insan yığınlarının arasındayım. Başkasını düşünmekten çok uzağım. Yaşamın anlamını yazabilmek biliyorum, seni sevebilmek… Seni düşündükçe bir şeyler daha karalayabilmek uğruna biraz daha acı çekmek. Acı çekmekten hoşlanan insanları davet etmek istiyorum şu ruh haletime, dünyadaki en mutlu anlarını yaşayabilmeleri için…

Aklımı kaybetseydim, ruhumu, kalbimi seni aradığım sokakların birinde düşürseydim. Boynumdaki halatı ölüm yoluna giden birilerine verseydim. Sürüklenseydim. Yıllar boyu düşüneceğim seni biliyorum, unutamayacağım seni. Ya da dur itiraf edeyim; seni unutmak için hiçbir zaman çaba sarf etmeyeceğim. Kaybedeceğim biliyorum, seni kaybettiğim gibi her şeyimi kaybedeceğim. Yavaş yavaş tükeniyorum artık düşüncelerimin beni boğduğu yerlerde. Beni anlamayan insanların haline ne diyeyim, çok acı çektim ama seni sevmekten vazgeçmedim. Bil ki sevdiğim asla da vazgeçmeyeceğim. Gözlerine bütün mutluluklarımı sığdırdığım sevdiğim; yoruldum ama seni hala çok seviyorum…


Enes Başak
www.enesbasak.wordpress.com